Four unemployed young men get a chance to make a few bucks to have a complete meal that is long due. Not knowing about their situation, the friend who brought them the opportunity in the form of a role in a Stage Play tells them to finish their lunch before starting to the auditorium and waits in the living room. Young men, desperate not to lose the opportunity by any chance, pretend to act as if they are having the meal that doesn't exist, by merely passing the empty utensils around, pouring water back and forth between two glasses, praising the taste of the imaginary soups and pickles. The bored friend peeps into the kitchen through the window in the living room ending up finding out what's going on. She then takes them to her house insisting to offer lunch. Each of the young men help preparing the meal. Seconds before they get to eat it, age old, sick grand father of the friend dies. Since it is neither the tradition, not a good gesture to eat food in the house that has a dead person, they abandon the meal and start to help in the rituals. One of the four men, couldn't resist but look towards the plates filled in with fresh food, passionately, all along !
--------
An orthodox Brahmin father, who is also a very good karnatic classical singer and a master in rendering Bilahari ragam, is angry at his liberal son for attempting to simplify the complex karnatic music for the illiterates. On the other hand, he grows affection for one of his obedient students. The student and the daughter of the old man fall in love and the old man agrees for their marriage. A concert is arranged at the wedding venue for the old man to sing karnatic classical in Bilahari tune. Right before the wedding, the student, to take grudge on the old man against a past insult, asks the old man for dowry. When asks what he wants, he tells the old man to sacrifice 'Bilahari' tune for him, for life. Old man's son performs the concert, while the old man is shedding tears !
--------
A young woman, the only bread winner of her large family feels ecstasy when she finds out that her father who abandoned the family several years ago to become a saint, finally returned to home. She tells her boy friend that the responsibility is off of her shoulders now and that she is ready to get married with him. But when she hears form her father that he is not planning to stay back, but only paying a visit, taking a short detour in his cross country spiritual tour, she agitates and tells her father to 'get out' of the house. Her mother and siblings say that she is arrogant and disrespectful !
---------
These are just a few samples of a long list of scenes from the movies of K Balachandar that touched my heart, and bogged my mind. There probably isn't any other filmmaker who wrote and directed characters and movies that were a perfect reflection of life in India of his times, particularly touching the subject of objectivism, poverty, unemployment etc. Since KB turned inactive, our film fraternity not only missed a Filmmaker who made several timeless masterpieces but also a mentor that brought the best out of the actors and stars like the Kamal Hasan and the Rajini Kanth. That might be the reason why, even after three decades, we don't see a star as megalomaniac as Rajini or an actor as top class as Kamal, who could sustain the test of the time.
Remembering and missing KB... !
Wednesday, December 24, 2014
Monday, October 20, 2014
The alternate view
I read once in a book (విజయానికి ఐదు మెట్లు, by Yandamuri Veerendranath) that sitting in the middle seat of the n/4th row from top gives us the best viewing experience in a movie theater. One of my neighbors once told me his theory that it is best to sit right in the center for Telugu movies and some what around the corner for English movies. I had experience of watching movies in almost empty theaters, choosing the seat that I wanted, dome, IMAX to full packed theaters where I had to sit on the stair cases beside the door (for ప్రేమించుకుందాం రా... in my home town) while the clothes were fully drenched with the sweat. I also had experience of choosing to sit on steps beside the top row leaving the front row seat for the visual spectacular RAVAN. But on the 19th of October, 2014, I had an experience that was different all together.
Sandhya and I hadn't watched a movie together for almost an year in theater, all due to my son Neal (Duggu), few months because of the pregnancy, few months because he is too young to watch a movie. Yesterday, we had decided to break the gap and watch a movie. We know that Duggu would not stay quite and let us watch the movie, but still wanted to try. I remembered watching a movie trailer in which a young kid talks about his very bad day and how his family members realize what he was going through, cursing them to have an equally bad day, etc. I looked up for the movie and it's name turned out to be 'Alexander and the Terrible, Horrible, No Good, Very Bad Day'. Yes, all of that. Showed Sandhya the trailer and she seemed to have liked it. We also called Gopal to check if he and Kanchan wanted to join, and they joined. One another family joined us at the theater and we were all set to watch the movie.
It felt kind of strange to get the stroller into the theater. We placed it around the free space at front of the hall. Carried Duggu in the child seat, and kept it on the seat between Sandhya's and mine. He was quite for some time, took a nap for around 20 minutes. We were able to watch the movie without any disturbance. The kid who played Alexander was cute and doing awesome job. Steve Carell (I remember him as the guy in Date Night and looked up his name after watching the movie) was good too. Duggu then woke up. He wasn't crying or cranky but shouting a little louder :-) Sandhya took the first turn and took him out. On the other side, all the crazy things started happening to this family in the movie. Gopal already said, 'Man, I'm already getting scared ! (to have kids)'. I wanted to check on Sandhya and Duggu, but they came back after a little while. They stayed briefly and had to go out again. I joined them after a bit. That's when I found the alternate view, that is, holding Duggu and watching the movie standing at the ramp (the walk into the theater). It wasn't bad, for it was the first time :-) I watched the scene in which the teenager takes the drivers test, from this exact spot. The driving test lady was amazing :D The start up where Steve goes for the interview was cool. We watched whole rest of the movie from the same view. On our way back home, we told each other that the movie was good and to that we should watch again on Netflix next year.
Thanks Duggu for adding another viewing experience into my list... let's see how long it goes :-)
Sandhya and I hadn't watched a movie together for almost an year in theater, all due to my son Neal (Duggu), few months because of the pregnancy, few months because he is too young to watch a movie. Yesterday, we had decided to break the gap and watch a movie. We know that Duggu would not stay quite and let us watch the movie, but still wanted to try. I remembered watching a movie trailer in which a young kid talks about his very bad day and how his family members realize what he was going through, cursing them to have an equally bad day, etc. I looked up for the movie and it's name turned out to be 'Alexander and the Terrible, Horrible, No Good, Very Bad Day'. Yes, all of that. Showed Sandhya the trailer and she seemed to have liked it. We also called Gopal to check if he and Kanchan wanted to join, and they joined. One another family joined us at the theater and we were all set to watch the movie.
It felt kind of strange to get the stroller into the theater. We placed it around the free space at front of the hall. Carried Duggu in the child seat, and kept it on the seat between Sandhya's and mine. He was quite for some time, took a nap for around 20 minutes. We were able to watch the movie without any disturbance. The kid who played Alexander was cute and doing awesome job. Steve Carell (I remember him as the guy in Date Night and looked up his name after watching the movie) was good too. Duggu then woke up. He wasn't crying or cranky but shouting a little louder :-) Sandhya took the first turn and took him out. On the other side, all the crazy things started happening to this family in the movie. Gopal already said, 'Man, I'm already getting scared ! (to have kids)'. I wanted to check on Sandhya and Duggu, but they came back after a little while. They stayed briefly and had to go out again. I joined them after a bit. That's when I found the alternate view, that is, holding Duggu and watching the movie standing at the ramp (the walk into the theater). It wasn't bad, for it was the first time :-) I watched the scene in which the teenager takes the drivers test, from this exact spot. The driving test lady was amazing :D The start up where Steve goes for the interview was cool. We watched whole rest of the movie from the same view. On our way back home, we told each other that the movie was good and to that we should watch again on Netflix next year.
Thanks Duggu for adding another viewing experience into my list... let's see how long it goes :-)
.JPG) |
| The scene where the girl performs after having a full dose of cough syrup, from the alternate view.. :-) |
.JPG) |
| Duggu and I.. |
Thursday, July 28, 2011
Respected Prime Minister at dentist's clinic
A fictitious and funny situation that describes the way our UPA government works -
One day Prime Minister of India Mr. Manmohan Singh visits a dentist's clinic for a check up. Dentist asks him to open his mouth but Manmohan Singh refuses to, as he never doe's so without Mrs Sonia Gandhi's permission.
Dentist tells the PM
Dentist tells the PM
Dentist : Well, see Mr. PM, you have to open your mouth at least at my clinic.
Manmohan Singh : I never do so, without Sonia's permission.
Dentist : Erm.... what should we do then ?
Manmohan : Ok, let me call Sonia.
Manmohan takes his cell phone and dials Sonia's number. Sonia picks up the phone and asks,
Sonia : Yes Mr. PM...
Manmohan : Sonia, I got a situation here. I have to open my mouth.
Sonia : Oh no, you are not doing that. You are too honest to open your mouth. What is it about ?
Manmohan : I'm at my dentist's clinic and he asks me so.
Sonia : Aaah.... ok, let me patch Digvijay in.
Sonia gets Mr. Digvijay, the General Secretary of Congress on line and conferences.
Digvijay : Madam, boliye.
Sonia : Digvijay, we have PM on line. There is a situation and I want you to open your mouth for him.
Digvijay : Glad to Madam, what should I say ? Should I re-insist that Rahul is going to be the next PM ?
Sonia : No, he is at dentist's clinic. It might be that they will take a teeth out.
Digvijay : But madam, you know my teeth is of value for more meaningful comments, per say quoting Laden as
Osamaji or linking Mumbai bombings with Saffron terror.
Sonia : You are right. Let me get Chidambaram on line then.
Sonia gets Mr P. Chidambaram, the Home Minister of India on line.
Chidambaram : Sollunga. I mean, tell me Mrs. Sonia, how can I help you ?
Sonia : I have PM and Digvijay on line. Mr. PM is at dentist's office and he needs to open his mouth.
I was thinking if I could take your help.
Chidambaram : Oh, is that about breaking a teeth ? I mean, taking a teeth out ?
Sonia : Yes, how did you guess ?
Chidambaram : Well... Mumbai attacks, Jan Lokpal, Telangana... and I know what exactly I am here for.
Sonia thanks Chidambaram for his quick understanding. Chidambaram fixes his Lungi, takes a look at his mouth in the mirror and starts to the clinic.
Friday, April 8, 2011
వెండి పళ్ళెం
నీలిమ. బంగారు తల్లి. పేరుకే నా తమ్ముడి కూతురు కానీ నా సొంత కూతురు లాంటిది. నా కూతురు స్వప్న పుట్టిన తర్వాత మొదటి పదేల్లలో మొత్తం పది నెలలు కూడా తనతో గడపలేక పోయాను. దుబాయ్లో టీచర్ ఉద్యోగం మాని ఇండియాకి వచ్చిన మరుటేడే నీలిమ పుట్టడం వల్ల స్వప్నకి చెయ్యలేని గారాబాన్ని నీలిమకి చేసాను. తన బాల్యంలోనే స్వప్న బాల్యాన్ని చూసుకొనే ప్రయత్నం చేసాను. ఆ ప్రయత్నంలో తనకి మానసికంగా చాలా దగ్గరయ్యాను. తనతో గడిపిన ప్రతి క్షణం సంతోషాన్ని, తను నాతో లేని సమయం బాధని కల్గించేవి. తనకి నేనంటే ఇష్టమని తెలిపిన ప్రతి సందర్భం నాకు చెప్పలేని ఆనందాన్ని మిగిల్చింది. రెండేల్ల కింద మా మరదలు చెల్లె పెళ్లికని నా తమ్ముడి కుటుంబం వరంగల్ బయలుదేరినప్పుడు నేనూ రావాలని, నేను లేకుండా తను వెళ్ళనని నీలిమ మారాం చేసినప్పుడు లోలోపల నాకు కల్గిన ఆనందం చెప్పలేనిది. నా స్నేహితుడు, తన స్కూల్ టీచర్ ఐన చారి నీలిమ పెన్ను పట్టే విధానం అచ్చు నాలానే ఉంటుందని, అలా పట్టిన పెన్ను వదలకుండా తను ఇంగ్లీష్ పరీక్ష రాస్తే క్లాస్ ఫస్ట్ మార్కులు రావల్సిందేననని చెప్పిన రోజు నాకు కల్గిన గర్వం అంతా ఇంతా కాదు. నేను సాయంత్రం ఇంటికి రాగానే తను పెదబాపూ అని పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి నన్ను హత్తుకుంటే ఆ ఒక్క క్షణంలో ఆ రోజు పడ్డ కష్టాన్నంతటిని మర్చిపోయేవాన్ని. నీలిమ మీద నా ప్రేమని ఉద్ధ్యేశిస్తూ ఎంతైనా ఆ ఇంటి పిల్ల ఈ ఇంటిదవదంటూ, తన పైన ఆప్యాయతల్ని, ఆశల్ని కాస్త తగ్గించుకుంటే మంచిదని నా భార్య పద్మ తరచూ వారించేది. కాని తనపై ప్రేమ తగ్గించుకుంటే తగ్గేది కాదని తనకి తెలియదు.
నీలిమకి నాకు మధ్య కొన్ని ఒప్పందాలు ఉండేవి. వాటి ప్రకారం ప్రతి పుట్టినరోజుకి మొదటగా నేనే తనను ఆశీర్వదించాలి. తన ప్రోగ్రెస్ కార్డు తను మొదట నాకే చూపించాలి. నేను ఎదైనా పనిమీద బయటి ఊరికెల్తే ప్రతి రోజూ తనతో ఫోనులో మాట్లాడాలి. ఊర్లో ఉంటే ప్రతి రోజు సాయంత్రం తను నన్ను చూడడానికి మా ఇంటికి రావాలి. నేను తనకి ఒక చాక్లేట్ కొనివ్వాలి. చాక్లెట్ తింటూ స్కూలులో ఆ రోజు జరిగిన విషయాలన్ని తను నాకు చెప్పాలి. కానీ ఈ రోజు ఆరు దాటినా తను ఇంకా రాలేదు. గంట సేపు ఎదురు చూసాక నాకు భయం మొదలవసాగింది. ఏదో పని ఉండి ఉంటుందిలే అని పద్మ చెప్పినా ఊరుకుండడం నా వల్ల కాలేదు. చెప్పులు వేసుకోని నీలిమ ఇంటికి బయలుదేర సాగాను. ఇంతలోనే నీలిమ తల్లి రమ ఏడుచుకుంటూ ఇటు వైపు రావడం గమణించాను. నా ఉనికిని ఏ మాత్రం పట్టించుకోకుండా తను ఇంటిలోపలికి వేగంగా దూసుకెళ్లింది. 'అక్కా, నాకేం చెయ్యాలో తోచడం లేదు ' అంటూ పద్మ ని పట్టుకొని ఏడ్చింది. తరువాత వాళ్లిద్దరు ఏం మాట్లాడుకున్నది వినిపించలేదు.
పసుపు రాసిన మొహం. పాత బట్టలు. పక్కన ఒక వాటర్ గ్లాస్, ఒక మెత్త, ఒక చెద్దరు. గదిలో ఒక మూలన కటువైన ఈతాకుల చాపపై కూర్చొని తల కాస్త పైకెత్తి టివీ లో వస్తున్న సినిమా చూడ ప్రయత్నిస్తున్న నీలిమని చుస్తే నాకు బాధ వేసింది. సోఫా పైన కూర్చొని ఉన్న మా తమ్ముడు, మరదలి పై ఒక్క క్షణం అసహ్యం కలిగింది. అసలు ఆడ పిల్లకే ఇన్ని కష్టాలేందుకిస్తాడా ఆ దేవుడు అనిపించింది. అదే విషయమై వాళ్లిదరికి కాసేపు క్లాసు తీసుకున్నాను. ఎప్పుడూ ఇలాంటి విషయాల్లో చాందస్సంగా ఉండే నాలో ఉన్నట్టుండి ఒక వైతాలికుడు పుట్టడం వాల్లకి విచిత్రంగా అనిపించి ఉంటుంది. నోట మాట లేకుండా చూస్తుండి పోయారు. వచ్చిన పనిని గుర్తు చేసుకొని మోడల్ కార్డులు చూపించాను. టెంట్ హౌస్, ఫొటోగ్రాఫర్ కొటేషన్లు, కొత్త పూజారి అడ్రస్ ఇచ్చాను. ఫంక్షన్ ఇంకా ఏడు రోజులు ఉన్నా ఇప్పడి నుండి పనులు మొదలు పెడితేగానీ అప్పడికి పూర్తవవు. అసలు ఖర్చంతా నేనే భరించి, నా చేతులమీదుగా చేయాలనుకున్నానుగాని పద్మ, వారి పుట్టింటివారి బెడదనుధ్యేషించి ఆ ఆలోచనని విరమించుకున్నాను.
మొదటి ఆహ్వానం అత్యంత ఆప్తులకి ఇవ్వడం ఆనవాయితీ. ఆ ఆనవాయితీని అనుసరించి మొదటి కార్డ్ ఇవ్వడానికి నా తమ్ముడు, మరదలు ఇంటికి వచ్చారు. లాంఛనంగా పసుపు, కుంకుమ, తాంబూలాల తో కార్డ్ ఇస్తూ శాస్త్రానికి తప్పకుండా రావాలని, రెండు రోజులు అదనంగా ఉండాలని చెబ్తూ మాటలో మాటగా కనీసం స్వప్నకి తాము ఇచ్చినంతటి బహుమానం, అదే రూపంలో ఇవ్వాలని రమ అంది. ఇక్కడే అసలు కథ మొదలు.
దాదాపు పదేల్ల కిందటి మాట. స్వప్న పెద్ద మనిషి ఐనప్పుడు తమ్ముడి కుటుంబం ఒక వెండి పళ్ళెం బహుమతిగా ఇచ్చింది. ఇప్పుడూ మేము నీలిమకి అంతే బరువైన వెండి పళ్ళెం కానీ, మరేదైనా వెండి వస్తువు కానీ ఇవ్వాలని రమ మాటల్లోని నిగూడార్ధం. పదేళ్ల క్రిందట అర కేజీ వెండి మూడు వందలైతే ఇప్పుడు ముప్పై వేలు. ఈ విషయాన్ని అత్యంత వేగంగా పసిగట్టిన పద్మ
"సరే, అంత కంటే ఎక్కువే విలువైన వస్తువుని భహుకరిస్తాం"
అని జవాబు చెప్పింది.
"విలువ కాదక్కా, అచ్చు అలాంటి వస్తువే ఇవ్వాలి"
అని రమ తిరిగి బదులిచ్చింది. సరే ఇంకా చాలా ఇళ్ళకి వెళ్ళాల్సి ఉందని, బయలు దేరుదాం అని తమ్ముడు అనడంతో ఆ సంభాషన అక్కడితో ఆగి పోయింది.
నా మటుకు నేనైతే నా బంగారు తల్లికి వెండి పళ్ళెం ఏంటి, బంగారు పళ్ళెం ఐనా సంతోషంగా భహుకరించే వాన్ని. కానీ కుటుంబానికి, సమాజానికీ జవాబుదారినైన ఒక సగటు వ్యక్తిగా అందరికీ ఆమోదయోగ్యమైన పరిష్కారం ఆలోచించడం మాత్రమే నా ముందున్న దారి. ఆ ప్రయత్నంలో భాగంగానే మొదట పద్మతో మాట్లాడాలనుకున్నాను. తను ముడు వందలకి ఒక్క రూపాయి ఎక్కువైనా ఊరుకునేది లేదని తేల్చి చెప్పింది. అగ్నికి ఆజ్యం పోసినట్టు ఇంట్లోనే ఉన్న మా అత్త గారు పద్మకి వంత పాడారు. తదుపరి ప్రయత్నంగా తమ్ముడిని అడిగాను. వాడు
"మనకూ మనకూ మధ్య ఇవన్నీ ఏంటన్నయ్యా, తనేదో మాట వరసకి అని ఉంటుంది"
అని అన్నాడు.
రమనే నేరుగా అడుగుదాం అనుకున్నాను గాని వసతి కుదరలేదు, అడిగేందుకు మనసూ ఒప్పలేదు. పోనీ రమ తల్లిగారికి రమ మనసులో ఉన్న అసలు మాట తెలిసి ఉంటుందనే ఆశాభావంతో ఆవిడని అడిగాను.
"ఇందులో అడగడానికేముందల్లుడుగారూ, రమ అన్నది న్యాయమే కదా"
అని ఆమె బ్రాండ్ మార్క్ నవ్వుని జోడించి మరీ వక్కానించారు.
వీల్లందరిని ఎందుకు, నీలిమనే అడిగితే పోలేదా అనుకొని తనని అదిగితే వంద చాక్లేట్లు కావాలని చెప్పింది.
ఒక్కొక్కర్నీ అడిగే కొద్ది సమస్యకి పరిష్కారం దొరకక పోగా మరింత జఠిలమై కూర్చుంటుంది. అలోచించి అలోచించి విసిగి వేసారిన తర్వాత చివరికి ఫంక్షన్ రోజు ఉదయం అసలు మ్యాథ్స్ టీచర్ ఐన నేనే లాజికల్ గా ఒక పరిష్కారం కనిపెట్టాలని నిశ్చయించుకున్నాను.
మారిన కాలానికి అనుగుణంగా పదేల్లలో రూపాయి విలువ ఎంతో పడి పోయింది. కనుక పద్మ అన్నట్టు ముడు వందల గిఫ్ట్ ఇవ్వడం సబబు కాదు. కానీ రమ చెప్పినట్లు ముప్పై వేలు విలువ చేసే గిఫ్ట్ ఇవ్వడం న్యాయం అనుకుంటే గత పదేళ్ళలో అన్ని వస్తువుల విలువ వంద రేట్లు పెరగలేదు. కనుక మధ్యే మార్గంగా ఒక పది వస్తువులకి ఇప్పడు, పదేల్ల క్రిందట ఉన్న ధరల్ని బేరీజు వేసుకొని యావరేజి తీసి వచ్చిన సంఖ్య కి సరిపోయే ధర ఉన్న వస్తువుని గిఫ్ట్ గా ఇవ్వాలని నిర్ణయించుకున్నా. మూడు గంటలు కష్టపడి లెక్క వేయగా వచ్చిన సంఖ్య ఆరు వేలు. కానీ వచ్చిన చిక్కల్లా ఈ ఆరువేలకి పద్మని ఒప్పించడం ఎలా ? మరి కాస్త ఆలోచించాక ఒక మెరుపు లాంటి ఐడియా తట్టింది. ఆరువేలు విలువైన పట్టు లంగాని ఒక దానిని కొని దాని విలువ ఏ ఆరు వందలో, వెయ్యో అని పద్మకి చెప్పాలని. ఆ మాత్రం విలువైన గిఫ్ట్ పద్మ ఒప్పుకుంటుందని నా నమ్మకం. నీలిమకి కూడా పట్టు లంగా అంటే ఇష్టం కాబట్టి ఈ ఐడియా నాకు బాగా నచ్చింది. ఇంక ఆలస్యం చెయ్యకుండా వెంటనే వెళ్ళి ఒక పట్టు లంగా ఖరీదు చేసాను. షాపు ఓనర్ ని ఆడిగి వెయ్యి రూపాయలకి బిల్లు వేయించాను. ప్రైస్ ట్యాగ్ ని కూడా మార్పించాను. పట్టు లంగాని ప్యాక్ చేయించి ఇంటికి సంతోషంగా బయలుదేరాను. కానీ ఆడవాల్లని బట్టల ధర విషయంలో మోసం చెయ్యగలను అనుకోవడం నా అమాయకత్వం !!
రెండు నిమిషాల్లో విషయం అర్థం చేసుకున్న పద్మ పెద్ద ఎత్తున గొడవ చేసింది. కన్న కూతురుకి లేదుకానీ అంత డబ్బులు తగలేసి పరాయి ఇంటి పిల్లకి పట్టు లంగా కొనడం నాకే చెల్లునని అల్లరి చేసింది. దానికి సూర్యాకాంతం ని తలపించే మా అత్త తోడు !! చివరికి ఎలాగోలా గొడవ సర్దుమనిగింది. ఫంక్షన్ హాలుకి బయలుదేరాము. నీలిమ నన్ను చూసి నవ్వింది. అప్పుడే నీలిమని అలంకరిస్తున్నారు. పద్మకి చెప్పి పట్టు లంగా చూపించమన్నాను. అవసరం లేదు, చదివింపుల సమయంలో ఇద్దాం అని బదులిచ్చింది. నేను భోజనం వడ్డన పనిలో పడ్డాను. ఆతర్వాత భందువులతో మాట్లాడసాగాను. చివరకి వేచి చూస్తున్న గడియ రానే వచ్చింది. చదివింపులు మొదలయ్యాక పద్మ పట్టులంగా వున్న గిఫ్ట్ ప్యాక్ ని ఇవ్వబోతుండగా అది గమనించిన నా తమ్ముడు పెదబాపు, పెద్దమ్మ ఆశీర్వాదాలు తీసుకోమని నీలిమకి సైగ చేసాడు. మా ముందుకి వచ్చి సిగ్గుతో కాళ్ళు మొక్కి దీవించమని అడిగిన నీలిమని చూస్తే కంట తడి పెట్టలేకుండిపోయాను. పద్మ ఆశీర్వదించాక గిఫ్ట్ ప్యాక్ నీలిమ చేతిలో మీ పెదబాపు స్వయంగా వెళ్ళి నీ కోసం సెలెక్ట్ చేసి తీసుకొచ్చిన పట్టులంగా అని చెప్పింది. వెనక నుండి మా అత్తగారు ఊరకుండక
"జాగ్రత్తగా చూసుకోమ్మ, అసలే పదివేలు.."
అంది. దానికి జవాబుగా రమ తల్లి
"వెండి పళ్ళెం ఐతే జాగ్రత్తగా దాచుకొని ఉంచుకోవచ్చు, పట్టులంగా ఏడు తిరిగే సరికి పొట్టిదైపొతుంది"
అని బదులిచ్చింది. అందులోని నిగూడ భావాన్ని అర్థం చేసుకున్నట్టు పద్మ
"పదేల్లనాటి ధరలా ఇప్పుడు.. వెండి వస్తువుల్ని దూరంగా చూడగలమే కాని కొనుక్కుని దాచుకునే స్తాయేనా మనది !!"
అంది. అందుకు రమ
"అప్పడి జీతాలు కూడా కాదు కదా ఇప్పుడు...!!"
అని బదులిచ్చింది. దానికి మా అత్త గారు, దానికి తిరిగి మా తమ్ముడి అత్త గారు, ఇలా.. ఒకరి తర్వత ఒకరు, మాట తర్వాత మాటా పెరిగి చివరికి మా తమ్ముడు కూడా దుర్బాషలాడే పరిస్థితి వచ్చింది. పద్మ కన్నీరు పెడుతూ సిగ్గున్న వాడెవడూ ఇక్కడ ఇంకొక్క క్షణం కూడా ఉండడంటూ వెంటనే అక్కడి నుండి వెళ్ళిపోయింది. మరో దారి లేక నేనుకూడా బయలు దేరాను. ఆ సమయంలో నీలిమకి నాకు మధ్య కేవలం చూపుల ద్వారానే జరిగిన సంభాషన కేవలం మా ఇద్దరికే తెలుసు.
రమనో, పద్మనో, మా అత్తగారినో, మా తమ్మున్నో, నా నిస్సహయతనో లేక అర్థం పర్థం లేకుండా పెరిగే దిక్కుమాలిన వెండి ధరలనో.. మరి దేన్ని నిందించాలో అర్ధమవలేదు. ఐనా గాయం కాలంతో మాని పోతుంది. ఇప్పుడు కాక పోతే భవిషత్తులో మళ్లీ మాటలు కలుస్తాయి. కానీ నేను వెళ్తున్నప్పుడు నీలిమ కళ్ళలో నాకు కనిపించిన ఆర్థత నన్ను జీవితాంతం వెంటాడుతుంది.
నీలిమకి నాకు మధ్య కొన్ని ఒప్పందాలు ఉండేవి. వాటి ప్రకారం ప్రతి పుట్టినరోజుకి మొదటగా నేనే తనను ఆశీర్వదించాలి. తన ప్రోగ్రెస్ కార్డు తను మొదట నాకే చూపించాలి. నేను ఎదైనా పనిమీద బయటి ఊరికెల్తే ప్రతి రోజూ తనతో ఫోనులో మాట్లాడాలి. ఊర్లో ఉంటే ప్రతి రోజు సాయంత్రం తను నన్ను చూడడానికి మా ఇంటికి రావాలి. నేను తనకి ఒక చాక్లేట్ కొనివ్వాలి. చాక్లెట్ తింటూ స్కూలులో ఆ రోజు జరిగిన విషయాలన్ని తను నాకు చెప్పాలి. కానీ ఈ రోజు ఆరు దాటినా తను ఇంకా రాలేదు. గంట సేపు ఎదురు చూసాక నాకు భయం మొదలవసాగింది. ఏదో పని ఉండి ఉంటుందిలే అని పద్మ చెప్పినా ఊరుకుండడం నా వల్ల కాలేదు. చెప్పులు వేసుకోని నీలిమ ఇంటికి బయలుదేర సాగాను. ఇంతలోనే నీలిమ తల్లి రమ ఏడుచుకుంటూ ఇటు వైపు రావడం గమణించాను. నా ఉనికిని ఏ మాత్రం పట్టించుకోకుండా తను ఇంటిలోపలికి వేగంగా దూసుకెళ్లింది. 'అక్కా, నాకేం చెయ్యాలో తోచడం లేదు ' అంటూ పద్మ ని పట్టుకొని ఏడ్చింది. తరువాత వాళ్లిద్దరు ఏం మాట్లాడుకున్నది వినిపించలేదు.
పసుపు రాసిన మొహం. పాత బట్టలు. పక్కన ఒక వాటర్ గ్లాస్, ఒక మెత్త, ఒక చెద్దరు. గదిలో ఒక మూలన కటువైన ఈతాకుల చాపపై కూర్చొని తల కాస్త పైకెత్తి టివీ లో వస్తున్న సినిమా చూడ ప్రయత్నిస్తున్న నీలిమని చుస్తే నాకు బాధ వేసింది. సోఫా పైన కూర్చొని ఉన్న మా తమ్ముడు, మరదలి పై ఒక్క క్షణం అసహ్యం కలిగింది. అసలు ఆడ పిల్లకే ఇన్ని కష్టాలేందుకిస్తాడా ఆ దేవుడు అనిపించింది. అదే విషయమై వాళ్లిదరికి కాసేపు క్లాసు తీసుకున్నాను. ఎప్పుడూ ఇలాంటి విషయాల్లో చాందస్సంగా ఉండే నాలో ఉన్నట్టుండి ఒక వైతాలికుడు పుట్టడం వాల్లకి విచిత్రంగా అనిపించి ఉంటుంది. నోట మాట లేకుండా చూస్తుండి పోయారు. వచ్చిన పనిని గుర్తు చేసుకొని మోడల్ కార్డులు చూపించాను. టెంట్ హౌస్, ఫొటోగ్రాఫర్ కొటేషన్లు, కొత్త పూజారి అడ్రస్ ఇచ్చాను. ఫంక్షన్ ఇంకా ఏడు రోజులు ఉన్నా ఇప్పడి నుండి పనులు మొదలు పెడితేగానీ అప్పడికి పూర్తవవు. అసలు ఖర్చంతా నేనే భరించి, నా చేతులమీదుగా చేయాలనుకున్నానుగాని పద్మ, వారి పుట్టింటివారి బెడదనుధ్యేషించి ఆ ఆలోచనని విరమించుకున్నాను.
మొదటి ఆహ్వానం అత్యంత ఆప్తులకి ఇవ్వడం ఆనవాయితీ. ఆ ఆనవాయితీని అనుసరించి మొదటి కార్డ్ ఇవ్వడానికి నా తమ్ముడు, మరదలు ఇంటికి వచ్చారు. లాంఛనంగా పసుపు, కుంకుమ, తాంబూలాల తో కార్డ్ ఇస్తూ శాస్త్రానికి తప్పకుండా రావాలని, రెండు రోజులు అదనంగా ఉండాలని చెబ్తూ మాటలో మాటగా కనీసం స్వప్నకి తాము ఇచ్చినంతటి బహుమానం, అదే రూపంలో ఇవ్వాలని రమ అంది. ఇక్కడే అసలు కథ మొదలు.
దాదాపు పదేల్ల కిందటి మాట. స్వప్న పెద్ద మనిషి ఐనప్పుడు తమ్ముడి కుటుంబం ఒక వెండి పళ్ళెం బహుమతిగా ఇచ్చింది. ఇప్పుడూ మేము నీలిమకి అంతే బరువైన వెండి పళ్ళెం కానీ, మరేదైనా వెండి వస్తువు కానీ ఇవ్వాలని రమ మాటల్లోని నిగూడార్ధం. పదేళ్ల క్రిందట అర కేజీ వెండి మూడు వందలైతే ఇప్పుడు ముప్పై వేలు. ఈ విషయాన్ని అత్యంత వేగంగా పసిగట్టిన పద్మ
"సరే, అంత కంటే ఎక్కువే విలువైన వస్తువుని భహుకరిస్తాం"
అని జవాబు చెప్పింది.
"విలువ కాదక్కా, అచ్చు అలాంటి వస్తువే ఇవ్వాలి"
అని రమ తిరిగి బదులిచ్చింది. సరే ఇంకా చాలా ఇళ్ళకి వెళ్ళాల్సి ఉందని, బయలు దేరుదాం అని తమ్ముడు అనడంతో ఆ సంభాషన అక్కడితో ఆగి పోయింది.
నా మటుకు నేనైతే నా బంగారు తల్లికి వెండి పళ్ళెం ఏంటి, బంగారు పళ్ళెం ఐనా సంతోషంగా భహుకరించే వాన్ని. కానీ కుటుంబానికి, సమాజానికీ జవాబుదారినైన ఒక సగటు వ్యక్తిగా అందరికీ ఆమోదయోగ్యమైన పరిష్కారం ఆలోచించడం మాత్రమే నా ముందున్న దారి. ఆ ప్రయత్నంలో భాగంగానే మొదట పద్మతో మాట్లాడాలనుకున్నాను. తను ముడు వందలకి ఒక్క రూపాయి ఎక్కువైనా ఊరుకునేది లేదని తేల్చి చెప్పింది. అగ్నికి ఆజ్యం పోసినట్టు ఇంట్లోనే ఉన్న మా అత్త గారు పద్మకి వంత పాడారు. తదుపరి ప్రయత్నంగా తమ్ముడిని అడిగాను. వాడు
"మనకూ మనకూ మధ్య ఇవన్నీ ఏంటన్నయ్యా, తనేదో మాట వరసకి అని ఉంటుంది"
అని అన్నాడు.
రమనే నేరుగా అడుగుదాం అనుకున్నాను గాని వసతి కుదరలేదు, అడిగేందుకు మనసూ ఒప్పలేదు. పోనీ రమ తల్లిగారికి రమ మనసులో ఉన్న అసలు మాట తెలిసి ఉంటుందనే ఆశాభావంతో ఆవిడని అడిగాను.
"ఇందులో అడగడానికేముందల్లుడుగారూ, రమ అన్నది న్యాయమే కదా"
అని ఆమె బ్రాండ్ మార్క్ నవ్వుని జోడించి మరీ వక్కానించారు.
వీల్లందరిని ఎందుకు, నీలిమనే అడిగితే పోలేదా అనుకొని తనని అదిగితే వంద చాక్లేట్లు కావాలని చెప్పింది.
ఒక్కొక్కర్నీ అడిగే కొద్ది సమస్యకి పరిష్కారం దొరకక పోగా మరింత జఠిలమై కూర్చుంటుంది. అలోచించి అలోచించి విసిగి వేసారిన తర్వాత చివరికి ఫంక్షన్ రోజు ఉదయం అసలు మ్యాథ్స్ టీచర్ ఐన నేనే లాజికల్ గా ఒక పరిష్కారం కనిపెట్టాలని నిశ్చయించుకున్నాను.
మారిన కాలానికి అనుగుణంగా పదేల్లలో రూపాయి విలువ ఎంతో పడి పోయింది. కనుక పద్మ అన్నట్టు ముడు వందల గిఫ్ట్ ఇవ్వడం సబబు కాదు. కానీ రమ చెప్పినట్లు ముప్పై వేలు విలువ చేసే గిఫ్ట్ ఇవ్వడం న్యాయం అనుకుంటే గత పదేళ్ళలో అన్ని వస్తువుల విలువ వంద రేట్లు పెరగలేదు. కనుక మధ్యే మార్గంగా ఒక పది వస్తువులకి ఇప్పడు, పదేల్ల క్రిందట ఉన్న ధరల్ని బేరీజు వేసుకొని యావరేజి తీసి వచ్చిన సంఖ్య కి సరిపోయే ధర ఉన్న వస్తువుని గిఫ్ట్ గా ఇవ్వాలని నిర్ణయించుకున్నా. మూడు గంటలు కష్టపడి లెక్క వేయగా వచ్చిన సంఖ్య ఆరు వేలు. కానీ వచ్చిన చిక్కల్లా ఈ ఆరువేలకి పద్మని ఒప్పించడం ఎలా ? మరి కాస్త ఆలోచించాక ఒక మెరుపు లాంటి ఐడియా తట్టింది. ఆరువేలు విలువైన పట్టు లంగాని ఒక దానిని కొని దాని విలువ ఏ ఆరు వందలో, వెయ్యో అని పద్మకి చెప్పాలని. ఆ మాత్రం విలువైన గిఫ్ట్ పద్మ ఒప్పుకుంటుందని నా నమ్మకం. నీలిమకి కూడా పట్టు లంగా అంటే ఇష్టం కాబట్టి ఈ ఐడియా నాకు బాగా నచ్చింది. ఇంక ఆలస్యం చెయ్యకుండా వెంటనే వెళ్ళి ఒక పట్టు లంగా ఖరీదు చేసాను. షాపు ఓనర్ ని ఆడిగి వెయ్యి రూపాయలకి బిల్లు వేయించాను. ప్రైస్ ట్యాగ్ ని కూడా మార్పించాను. పట్టు లంగాని ప్యాక్ చేయించి ఇంటికి సంతోషంగా బయలుదేరాను. కానీ ఆడవాల్లని బట్టల ధర విషయంలో మోసం చెయ్యగలను అనుకోవడం నా అమాయకత్వం !!
రెండు నిమిషాల్లో విషయం అర్థం చేసుకున్న పద్మ పెద్ద ఎత్తున గొడవ చేసింది. కన్న కూతురుకి లేదుకానీ అంత డబ్బులు తగలేసి పరాయి ఇంటి పిల్లకి పట్టు లంగా కొనడం నాకే చెల్లునని అల్లరి చేసింది. దానికి సూర్యాకాంతం ని తలపించే మా అత్త తోడు !! చివరికి ఎలాగోలా గొడవ సర్దుమనిగింది. ఫంక్షన్ హాలుకి బయలుదేరాము. నీలిమ నన్ను చూసి నవ్వింది. అప్పుడే నీలిమని అలంకరిస్తున్నారు. పద్మకి చెప్పి పట్టు లంగా చూపించమన్నాను. అవసరం లేదు, చదివింపుల సమయంలో ఇద్దాం అని బదులిచ్చింది. నేను భోజనం వడ్డన పనిలో పడ్డాను. ఆతర్వాత భందువులతో మాట్లాడసాగాను. చివరకి వేచి చూస్తున్న గడియ రానే వచ్చింది. చదివింపులు మొదలయ్యాక పద్మ పట్టులంగా వున్న గిఫ్ట్ ప్యాక్ ని ఇవ్వబోతుండగా అది గమనించిన నా తమ్ముడు పెదబాపు, పెద్దమ్మ ఆశీర్వాదాలు తీసుకోమని నీలిమకి సైగ చేసాడు. మా ముందుకి వచ్చి సిగ్గుతో కాళ్ళు మొక్కి దీవించమని అడిగిన నీలిమని చూస్తే కంట తడి పెట్టలేకుండిపోయాను. పద్మ ఆశీర్వదించాక గిఫ్ట్ ప్యాక్ నీలిమ చేతిలో మీ పెదబాపు స్వయంగా వెళ్ళి నీ కోసం సెలెక్ట్ చేసి తీసుకొచ్చిన పట్టులంగా అని చెప్పింది. వెనక నుండి మా అత్తగారు ఊరకుండక
"జాగ్రత్తగా చూసుకోమ్మ, అసలే పదివేలు.."
అంది. దానికి జవాబుగా రమ తల్లి
"వెండి పళ్ళెం ఐతే జాగ్రత్తగా దాచుకొని ఉంచుకోవచ్చు, పట్టులంగా ఏడు తిరిగే సరికి పొట్టిదైపొతుంది"
అని బదులిచ్చింది. అందులోని నిగూడ భావాన్ని అర్థం చేసుకున్నట్టు పద్మ
"పదేల్లనాటి ధరలా ఇప్పుడు.. వెండి వస్తువుల్ని దూరంగా చూడగలమే కాని కొనుక్కుని దాచుకునే స్తాయేనా మనది !!"
అంది. అందుకు రమ
"అప్పడి జీతాలు కూడా కాదు కదా ఇప్పుడు...!!"
అని బదులిచ్చింది. దానికి మా అత్త గారు, దానికి తిరిగి మా తమ్ముడి అత్త గారు, ఇలా.. ఒకరి తర్వత ఒకరు, మాట తర్వాత మాటా పెరిగి చివరికి మా తమ్ముడు కూడా దుర్బాషలాడే పరిస్థితి వచ్చింది. పద్మ కన్నీరు పెడుతూ సిగ్గున్న వాడెవడూ ఇక్కడ ఇంకొక్క క్షణం కూడా ఉండడంటూ వెంటనే అక్కడి నుండి వెళ్ళిపోయింది. మరో దారి లేక నేనుకూడా బయలు దేరాను. ఆ సమయంలో నీలిమకి నాకు మధ్య కేవలం చూపుల ద్వారానే జరిగిన సంభాషన కేవలం మా ఇద్దరికే తెలుసు.
రమనో, పద్మనో, మా అత్తగారినో, మా తమ్మున్నో, నా నిస్సహయతనో లేక అర్థం పర్థం లేకుండా పెరిగే దిక్కుమాలిన వెండి ధరలనో.. మరి దేన్ని నిందించాలో అర్ధమవలేదు. ఐనా గాయం కాలంతో మాని పోతుంది. ఇప్పుడు కాక పోతే భవిషత్తులో మళ్లీ మాటలు కలుస్తాయి. కానీ నేను వెళ్తున్నప్పుడు నీలిమ కళ్ళలో నాకు కనిపించిన ఆర్థత నన్ను జీవితాంతం వెంటాడుతుంది.
Monday, January 10, 2011
Rupaayi
Telugu Version (There is an english version below):
ఎదుగుతున్న మనిషి మేధోశక్తి తో పాటుగా అవసరాలూ, అవసరాలకి మించి విలాసాలూ, ఈ రెండింటికి సమాంతరంగా సౌకర్యాలూ నిరంతరం మారుతూ వచ్చాయి. మార్పుకై అన్వేషణ తరాలుగా కొనసాగుతూనే ఉంది. చక్రాన్ని కనిపెట్టాడు. ఆవిరి యంత్రాన్ని కనిపెట్టాడు. రెండిటినీ జోడించి పొగ రైలుని కనిపెట్టాడు. అక్కడితో ఆగక మరింత మెరుగైన ఎలెక్ట్రిక్ ట్రెయిన్ని, ఆ తరువాత గంటకి 400 కిలో మీటర్లు పై చిలుకు వేగం తో ప్రయాణించే మాగ్నటిక్ ట్రెయిన్నీ కనిపెట్టాడు. మర యంత్రం నుండి మర మనిషి వరకు, పూరి గుడిసెల నుండి ఆకాశ హర్మాల వరకు... ఇలా గమ్యం లేని ప్రయాణం కొనసాగుతూనే ఉంది. ఈ పయనంలో భాగంగానే మనిషి లోపభూయిష్టమైన వస్తు మార్పిడి విధానానికి చక్కటి ప్రత్యామ్నాయంగా డబ్బుని కనిపెట్టాడు. ఉప్పుకి పప్పు, ఉల్లికి వెల్లుల్లి అన్నట్టు కాకుండా ప్రతి వస్తువుకీ, ప్రతి సేవకీ ఏకైక కొలామానంగా డబ్బుని సృష్టించాడు. ఇదే ప్రాథమిక సూత్రం డబ్బుని మానవ జీవితాన్ని శాసించే అత్యంత ప్రమాధకర శక్తిగా మార్చింది. అలాంటి డబ్బుకి ఒక రూపమే "రూపాయి".
ఎక్కడో కర్ణాటకా ఉక్కు గణుల్లో వెలికి తీయబడి, ఊత్తర ప్రదేశ్ లోని రిజర్వు బ్యాంకు ఫ్యాక్టరీ (మింట్) లో కొరియా నుండి దిగుమతి చేసుకున్న మిషనరీలో రూపాయిగా రూపాంతరం చెంది, ఢిల్లీ గుండా ఆంధ్ర ప్రదేశ్ చేరుకున్న ఒక రూపాయి ఆత్మ కథే ఈ "రూపాయి" -
మూడు రోజులుగా ఇదే బ్యాంకు ట్రెజరీ లో మగ్గి ఉన్నా. పరిస్థితి చూస్తే అసలు బయటకి వెలతాన లేదా అన్న అనుమానం రోజు రోజుకీ బలపడుతూఉంది. నా కోసం మనిషి పడే తపన, వేసే వేషాలు, ఆడే నాటకాలు, నేను లేక పడే బాధ, నేనున్నప్పుడు చూపే గర్వం ఇవ్వన్నీ చూడాలని మిక్కిలి ఆరాటంగా ఉందిగానీ, వచ్చిన ప్రతి వాడికీ వేలు, లక్షల్లోనే అవసరాలున్నాయ్. మరి ఒక్క రూపాయిని, నా అవసరం ఎవరికొచ్చేది, నన్నెవరు తీసుకునేది ? ఏ బికారి ఖాతాదారో కరుణిస్తే తప్ప నాకు బయటికి వెళ్ళే అవకాశం రాదేమో అనుకున్నా గానీ నా అదృష్టం ఇలా పేరు మోసిన వ్యాపారి రఘురాం రూపంలో వస్తుందనుకోలేదు.
రఘురాం పట్టణంలో టాప్ ఫైవ్ వ్యాపారుల్లో ఒకడు. మూడు నాలుగు రకాల వ్యాపారాలు చేస్తుండడం వల్ల తనకి ఎప్పుడూ బ్యాంకు తో పని ఉంటుంది. కానీ ఎంతో అవసరం ఐతే తప్ప తానే స్వయంగా బ్యాంకుకి రాడు. తను కొత్తగా స్టార్ట్ చేయబోతున్న ఆటో మొబైల్ వ్యాపారానికి మొదటి పెట్టుబడిగా తన సేవింగ్స్ అకౌంట్ నుండి ఒక రెండు లక్షలు విత్ డ్రా చేద్దామని ఇలా వచ్చాడు. ఈ వ్యాపారాన్ని చాలా ప్రతిష్టాత్మకంగా తీసుకోవడం వల్ల సెంటిమెంటుగా తనే స్వయంగా వచ్చాడు. ఇలాంటి సెంటిమెంటే మరొకటి కూడా వుంది. ఆ సెంటిమెంటే ఈ రోజు నా అదృష్టంగా మారింది. ముఖ్యమైన ఏ పని కోసమైనా రఘురాం అవసరమైన డబ్బు తో పాటుగా మరొక నూటా పదహారు రూపాయలు ఎక్స్ట్రా విత్ డ్రా చేస్తాడు. అలా అవసరమైన ఆ రెండు లక్షలా నూటా పదహారు రూపాయలలో ఆ చివరి ఒక్క రూపాయి కోసం క్యాషియరు సీల్డు కవరు లో ఉన్న నన్నూ, నాతో పాటు ఉన్న మరో తొంభైతొమ్మిది రూపాయి నాణేల్ని బయటికి తీసి డెస్కు లో వేసి, నా పక్కనే పడి ఉన్న నాణెన్ని తీయబోతూ, ఎదో పనికై చేయి పైకెత్తి మళ్ళీ రెండవ ప్రయత్నంలో నన్ను తీసి రఘురాం చేతిలో పెట్టాడు. తీసుకోబోతుండగా చేయి జారి నేలపై పడ్డ నన్ను పైకెత్తి రెండు కళ్లకీ అద్దుకొని మరీ జేబులో వేసుకున్నాడు. అలా మొదలైంది మనిషితో నా ప్రస్థానం !!
ఇంటికెళ్ళిన రఘురాం నన్ను చిల్లర డబ్బాలో పడేసి ఏదో పనికై బయటికెళ్ళాడు. పాతవి, ఇంకా పాతవి, అరిగిపోయినవి, కాంతిహీనమైనవీ ఐన నాణేల మధ్య ఉండడం నా వల్ల కాలేదు. నా వెలుగులు చూసి వాటికి అసూయ, వాటి మీద నాకు అసహ్యం కలగడం వల్ల మేము అస్సలు మాట్లాడుకోలేదు. సాయంత్రం అవుతుండగా స్కూలు నుండి ఇంటికి వచ్చిన తరుణ్ ఎదో చాకోలేట్ కావాలని ఏడిస్తే ఇంక వేగలేక కస్తూరి చిల్లర డబ్బాలో చేయి పెట్టి మెరుస్తూ తన దృష్టినాకర్షించిన నన్ను అప్రయత్నంగానే బయటకి తీసి తరుణ్ చేతిలో పెట్టింది. కొత్తోడా మజాకానా !!
అప్పటి వరకూ మొహం మాడ్చుకుని ఉన్న పిల్లాడు నేను చేతిలో పడగానే ఒక్కసారిగా ఏడుపు ఆపి ఎంతో ఉత్సాహంగా చాకొలేట్ షాపు కి వెళ్ళాడు. పిల్లాడి మొహంలో ఆనందం వల్ల వచ్చిన తేజస్సు చూసి మొదటి సారిగా నా అస్థిత్వానికి గర్వపడ్డాను.
షాపు ఓనరు 'ఎన్ని ?' అని అడిగాడు.
పిల్లోడు 'మూడు ' అని బదులిచ్చాడు.
'మొత్తం ఆరు రూపాయలవుద్ది ' చెప్పాడు షాపు ఓనరు.
ఎంత వేగంగా వచ్చాడో అంతే వేగంగా వెనక్కి వెల్లాడు పిల్లాడు, నిరాశగా. విషయం కస్తూరికి చెబితే కస్తూరి విసుక్కుంటూ మళ్ళీ చిల్లర డబ్బాలో చేయి పెట్టి మరో ఐదు రూపాయి నాణేలిచ్చింది. ఈ సారి పిల్లాడు మరింత ఆనందంగా పరిగెత్తుకుంటూ వెల్లాడు. ఇంకా ఆనందంగా తిరిగి వచ్చాడు, చాకోలేట్లతో. ఏ నాణేల్ని పాతవని అసహ్యించుకున్నానో వాటి వల్లే నా విలువకు పరిపూర్ణత చేకూరింది. అప్పుడే నాకర్థమైంది, 'టు గెదర్ వీ రాక్ ' అని. ఆ మీదట వాటిపై నాకు అసహ్యం కలగలేదు.
ఆ పై రెండు గంటల్లో రెండు మూడు చేతులు మారి, చివరకి యాదగిరి చేతిలో పడ్డాను. యాదగిరి రోజు కూలీ హమాలీ పనివాడు. కాయ కష్టం చేస్తే రోజుకు రెండు వందలు సంపాదిస్తాడు. కలిసి వస్తే మరో వంద. ఈ సంపాదన తోనే రేకుల ఇంటిని డాబా ఇంటిగా మార్చాలని, తన కొడుకుని బాగా చదివించాలని ఇంకా ఎన్నో కోరికెలూ, ఆశలు. ఒక్కొక్క రూపాయి కోసం కేజీలకి కేజీల బరువులు మోయాలి. ఐనా ఆరోగ్యం బాగలేక పొయిగాని, మరే కారణం చేతగానీ ఒక నాలుగు రోజులు పని మానేస్తే అంతా తలక్రిందులవుతుంది. ఈ మాత్రం పనికి కొన్ని వందలమంది పోటీ !! అప్పుడే అర్థమైంది నా విలువ ఏమిటో.
పని పూర్తయ్యాక యాదగిరి ఇంటికి వెళ్తూ, దారిలో మధ్యలో వచ్చే ఒక సారాయి దుకాణం దగ్గర ఆగాడు. సరే, ఒక్క నలభై రుపాయలే అనుకున్నాడు. నలభై వంద అయ్యింది, వంద నూటాయాభై అయ్యింది. నిటారుగా వున్న తను ఏటవాలయ్యాడు. రోజంతా కష్టపడి సంపాదించిన సొమ్ములో మూడవవంతు ఒక్క అర గంటలో ఖర్చు చేసాడు. సొంత ఇంటినీ, పిల్లాడి చదువునీ, భార్యకి ఇచ్చిన మాటనీ, అన్నింటికీ మించి ఎనమిది గంటలపాటూ ఓడ్చిన చెమటనీ మరిచి !! అసలు నా విలువ ఏంటి ?
అది శ్రీశైలం లిక్కర్ షాప్. పర్మిట్ ఉంది కేవలం సారాయికే గానీ దానితో పాటూ బ్రాందీ, విస్కీ, బీరు, కల్లూ, కల్తీ కల్లూ.... ఇలా అన్ని రకాల మధ్యం అమ్మబడుతుందక్కడ. రెండేళ్ళలో మూడు సార్లు రైడ్లయ్యాయి. ఇంకా కొత్త గవర్నమెంటు వస్తే ప్రొహిబిషన్ వస్తుందేమోనని భయం. పైగా మధ్యం అమ్మడం పాపం అని, చనిపోయాక నరకంలో తనచేత మల్లీ చచ్చే వరకు మధ్యం తాగిస్తారని ఒక దిగులు. ఈ కారణాలన్నింటి చేత ప్రతీ నెలా పోలీసు వాడికీ, ఎక్సైజు వాడికీ, కార్పోరేటరుకీ ఇచ్చినట్టుగానే దేవుడికి కూడా దర్శనం రూపంలో శ్రీశైలం వెళ్ళి మామూలు అప్పజెప్పడం అలవాటు. ఈ నెల పని వత్తిడితో కుదరక పోవడం వల్ల ఈ పని తన భార్య సుజాతకి పురమాయించాడు.
తను వెళ్తూ వెళ్తూ దారిలో హుండీకి చిల్లర కావాలని షాపు వద్ద ఆగింది. అలా నేనుకూడా తనతో శ్రీశైలం బయలుదేరడం జరిగింది. హుండీలో కొన్ని లక్షల డబ్బుంటుంది. డబ్బుతో పాటూ బంగారు నగలు. కేవలం లెక్కించడానికే కొంతమంది ఉద్యోగులు. తలుచుకుంటేనే ఎంతో ఆసక్తిగా ఉంది.
దాదాపు గంట సేపు లైనులో నిల్చోగా తన వంతు వచ్చింది. కోరికెల చిట్టాని సగం కూడా విన్నవించుకోక ముందే పూజారి ఇంక కదలాలంటు హెచ్చరించాడు. కోరికెల చిట్టాని కొనసాగిస్తూ హుండీ వద్దకు చేరుకొని తన బ్యాగులో చేయి పెట్టింది. ఒక వంద రుపాయల నోటుని తీసి దేవుడి విగ్రహానికి చూపించి మరీ లోపల వేసి బయటికి వెళ్ళ సాగింది. ఇంక నా ఆశలు అడిఆశలయ్యాయని నాకు అర్థమయ్యింది. గుడి బయట మెట్ల మీద ఉన్న బిచ్చగాళ్ళని చూసి తను ఆగినప్పుడు అర్థమయ్యింది, తను చిల్లర ఎందుకు తీసుకువచ్చిందో. మాసిన గడ్డాలు, చిరిగిన బట్టలు, ముసలి వాళ్ళు, పిల్ల తల్లులు, తల్లులు లేని పిల్లలు... వచ్చిన ప్రతీ వారిపైన ఎగ పడుతున్నారు. డబ్బులిస్తే సంతోషిస్తున్నారు. ఇవ్వని వాళ్ళని వినపడేలా, తక్కువ మొత్తం ఇచ్చిన వాల్లని వినపడనట్లుగా తిడుతున్నారు. వీళ్ళ చేతికి వెల్లడం నాకేమత్రం ఇష్టం లేదు కానీ వెళ్ళక తప్పేలా లేదు. ఒక ఇద్దరు ముగ్గురికి కొంత సొమ్ము ఇచ్చాక ఇక లేదంటూ ముందుకు వెళ్ళ సాగింది సుజాత. వెనకనుండి ఆశతో చూసిన చూపులు కొన్ని నన్ను గుచ్చుకున్నాయి.
దాదాపు ఊరి చివరిదాకా వెళ్ళాక బ్రిడ్జి మీద సుజాత డ్రైవరుని ఆపమని చెప్పి ఏదో మనసులో మొక్కుకొని నన్ను సరస్సులోకి ఒక్క విసురు విసిరింది. తన ఛాదస్తమేమోగానీ ఊహించని ఈ పరిణామానికి నేను నిశ్చేష్టుణ్ణయ్యాను. నా జీవితం ఈ రకంగా ఎక్కడో సరస్సు లోతుల్లో అంతమవబోతున్నందుకు భాధ వేసింది. కానీ మరో ఊహించని పరిణామం. నది ఒడ్డు అవడం వల్ల అక్కడ పేరుకొని ఉన్న చెత్త మీద పడి, దానితో పాటుగా ప్రవహించి చివరకి ఒక పిల్లకాలువ గుండా పక్కనే ఉన్న బస్తీ మురికికాలువలోకి చేరుకున్నా. సరిహద్దు వద్ద సైనికుల్లా ఇద్దరు కుర్రాళ్ళు అయస్కాంతపు పట్టీ ఉన్న కర్రలని కాలువ చివర నీటిలో అదిమివుంచి వచ్చిన ఉక్కు, ఇనుముని జమచేస్తున్నారు.స్నేహితుల్లా ఉన్నారు. సరదాగా మాట్లాడుతూ దూరంగా వస్తున్న చెత్త కుప్పని చూసి ఆశగా నవ్వుకున్న వాళ్ళని చూస్తే నాకు సరదా వేసింది. తుప్పు పట్తిన ఇనుపరేకులు, చీలలు, పిన్నీసులు, మరికొంత చిల్లర డబ్బుతో పాటుగా నేను వచ్చి ఒక అయస్కాంతానికి చిక్కుకున్నాను. ఒకే సమయంలో, ఒకే చోట ఇద్దరూ పెట్టడం వల్ల ఇది నాదంటే నాదని ఇద్దరికి గొడవ జరిగింది. గొడవ తోపులాటగా మారింది. మొదటి వాడి తల గట్టిగా గోడకి గుద్దుకోగా రెండోవాడు దొరికింది దొరికినట్లుగా తీసుకొని పారిపోయాడు. రక్తం సాక్షిగా ఇద్దరు స్నేహితులకి గొడవ పెట్టిన ఘనత నాకే సొంతం !!
పెద్దగా, గుండ్రంగా గిరి గీసి అందులో ఒకడు కొన్ని రూపాయి నాణేల్ని వేస్తాడు. చుట్టు ఉన్నవాళ్ళు తమలో తాము మాట్లాడుకొని ఒక నాణెం వైపు వేలు చూపిస్తారు. మొదటి వ్యక్తి మొనతేలి ఉన్న ఒక చిన్న రాయితో వేలెత్తి చూపించిన నాణేన్ని కాకుండా మరేదైనా నాణేన్ని గురి చూసి కొడతాడు. అది ఎగిరి వృత్తానికి బయటగా పడితే అందులో ఉన్న నాణేలన్నీ తన సొంతమైనట్లు. లేకుంటే రెండో వాడి వంతు వస్తుంది.క్లుప్తంగా ఇదీ ఆట. వీళ్ళ ఆట పుణ్యమా అని గత రెండు గంటలుగా ఎప్పుడు దెబ్బ తగులుతుందా అని భయం భయంతో వణికిపోసాగాను. నలుగురైదుగురి చేతులుమారాక వేచివున్న సమయం రానే వచ్చింది. గేదెలా దిట్టంగా ఉన్న ఆ కుర్రాడు తన శక్తినంతా ఉపయోగించి ఒక్క పెట్టు పెడితే నాలుగు మీటర్ల దూరం ఎగిరిపడ్డాను. కుడివైపుగా పెద్ద సొట్ట పడింది. కుర్రాడు సొమ్మంతా తీసుకొని పరిగెత్తాడు దగ్గరలో ఉన్న ఖిళ్ళీ కొట్టుకి. ఫోను కాల్ రూపంలో కుర్రాడితో పాటే ఒక చావు కబురు కూడా వచ్చింది ఖిళ్ళీ కొట్టు వాడికి. గత పన్నెండు రోజులుగా హాస్పెటల్లో కాన్సర్ ట్రీట్మెంట్ పొందుతున్న తన తండ్రి మరణించాడని, అర్జెంట్గా బయలుదేరి రావాలని కబురు. మొహంలో పెద్దగా విషాదంలేదు. ఏదో ఊహించిన విషయంలానే చాలా కాషువల్గా సరే బయలుదేరుతున్నాని చెప్పి దుకాణం మూసేసే పనిలో పడ్డాడు. విషాదం, ఆనందం, ఉత్సాహం, ఆందోళన... ఇలా ఎలాంటి భావోద్వేగం కనిపించలేదా మొహంలో.
సాయంత్రం మూడయ్యే సరికి రావల్సిన బంధువులంతా చేరుకున్నారు. తండ్రి బాధ్యత తనవంతుగా ఉన్న సమయంలోనే మరణించాడు కనక ఖర్చంతా పెద్ద కొడుకే పెట్టుకోవాలని చిన్న కొడుకు వాదించాడు. తనకి ఎప్పుడూ వాటా ఇస్తానని తండ్రి అనే వాడని, ఆ విషయం ఇప్పుడే తేలాలని కూతురు వాదించింది.
ఇతరులు చూస్తున్నారని కొంత సేపు, నిజంగా బాధవల్ల కొంత సేపు ఏడ్చిన తరువాత జరగవలసిన పని మొదలుపెట్టారు.
శవం మీద చిల్లెర జల్లి, ఆస్తుల్ని పంచుకున్నారు. దారిన వెల్లిన ప్రతీ ఒక్కడు కాలితో తొక్కగా ఒక రెండు రోజులు గడిచాక ఒక కంసలివాడి చేతిలో పడ్డాను. ఒక నాటు వైద్యుడు తన వద్దకి ఒక తండ్రి, పదేళ్ళకి మించి ఉండని కొడుకుతో సహా వచ్చాడు. ఒక రెండు నిమిషాలు ఏదో మాట్లాడాక కంసలి బయటికి వచ్చి కొలిమి నిప్పంటించ్చాడు. ఎర్రటి మంటలో నన్ను సల సల కాలేదాకా ఉంచి వైదుడికిచ్చాడు. భయంతో వణికి పోతున్న పిల్లాడిని తన తండ్రి గట్టిగా అదిమి పట్టుకోగా వైద్యుడు కుర్రాడి వైపు నడవసాగాడు. పసివాడి ఆర్థనాదాలకి తోడుగా మనిషి మూర్ఖత్వానికి సాక్షినయ్యాను.
ఆ మరుసటి రోజు కంసలివాడి కొడుకు ఆడుకోవడానికని రైలు పట్టాల వద్దకి వెళ్ళి ఎదురుగా వస్తున్న రైలుని చూస్తూ రైలు పట్టాల మీద నన్ను పెట్టాడు. రైలు బుల్లెట్ వేగంతో నా వైపు కదిలి వస్తుండగా పసివాడి కళ్లలో ఆనందాన్ని చూస్తూ, అచ్చు యంత్రపు ఇనుప కమ్మీల మధ్య వత్తిడికి నేర్పుగా రూపందాల్చిన నేను ఇప్పుడీ రైలు ఇనుప కమ్మీల పైన రైలు చక్రాల వత్తిడికి రూప విహీనుడనయ్యాను.
అసూయ, గర్వం, తృప్తి, ఆనందం, విచారం, ఆవేదన, అసహ్యం.. ఎన్నో మరువలేని గుర్తుల్నీ మిగిల్చిన నా ప్రస్థానం చివరికి ఇలా ముగిసింది.
English Version:
In parallel with the rapidly growing power of human mind, his needs, in addition his
luxuries and along with these the living standards kept growing. He invented wheel. He invented steam engine. Fitting these two together, he invented steam train. He later went on to invent electric train and now the magnetic train that travels as fast as 300 miles per hour. Such, this endless journey of the search for 'change' has been in tact for generations. As part of it, replacing the faulty Barter, he
invented the concept of money, an entity that stands as the single universal measure of value for any goods or services. But this very basic principle made money so dangerously powerful that it could dictate the phase of the mankind. One of the many forms of such money is Indian Rupee (INR), in short Rupee and this is the story of one such One Rupee coin that was made out of the metal extracted from the mines of Karnataka, molded to its shape in the India Government Mint in Uttar Pradesh by the machinery imported from South Korea, and is shipped from New Delhi to this bank in Andhra Pradesh where it is now, in its own words -
I have been very curious to get out of here into the human world and see the pride in
their faces that my presence brings, the pains that they go through in my absence, the gimmicks they play to get me into their pockets. But as days pass by, my feeling that I will be remaining in this treasury for ever is getting stronger. People come, take money and go but everyone wants thousands and lakhs, not me. Nevertheless, I
never guessed that my fortune walks in the form of Raghu Ram, one of the richest businessmen in the town. He has at least four successful businesses but never visits the bank himself unless the work has some specific importance. He is starting a new auto mobile business and took it as a prestigious deed. So, as a sentiment, he wanted to withdraw the first investment by himself. He has one such another
sentiment and that is what got me out to the world along with him. He withdraws a denomination that ends with a hundred and sixteen rupees for any need that is significantly important and that is 2,01,116 rupees today. To pick that last one rupee, the cashier unpacked a bundle of one rupee coins and put them in the cash counter. In an attempt to pick me up, he picked another one rupee coin and dropped
it back as he had to take a phone call. Finishing the phone call, he picked me up this time and handed over to Raghu Ram. Touching me to his eyes for dropping me on the floor by mistake, slipped me into his pocket. There started my real journey with the human world.
As he arrived home, he placed me in the little cash box and went out on work. Old,
stained, out of shape and stinky.... I hated the fellow coins in the cash box for their ugliness and they felt jealous of me for my beauty. Raghu Ram's son Tarun arrived from school in the evening and nagged Kasturi, his mother for a rupee to buy candies. After resisting for a while, Kasturi gave up and opened the cash box. Without effort, her hand picked me up. After all, I'm new !!
Tarun ran to the nearby candy shop and came back in the same pace, disappointed. Each piece of candy costs two rupees and he couldn't buy any. Kasturi gave him
another five one rupee coins from the same cash box. Tarun once again, ran fast to the candy shop and came back even faster, with smile on his face. For the first time, I felt proud of myself and thanked the fellow coins for bringing me completeness. I figured that 'together we rock' and never in my life hated them again.
In the next two hours, after moving into the hands of few people I ended up in
Yadagiri's hand. Yadagiri is a daily wage hamali labour. Works like a machine for eight to ten hours a day and makes two hundred rupees and upto another hundred extra, if luck favors at all. With that little earnings, his family have plans to shift out of the slum, to get their son well educated, and many more. It is such a great hard work he has to go through and a single day sickness upsets their financial
balance. And for such a painful job, there are hundreds waiting in the queue. This tells what my value is !!
He collected wage after finishing his work for the day and started to home. On his way back home came into his sight, a liquor shop. He couldn't resist the
temptation and decided to spend only 50 rupees. Fifty turned to be hundred and hundred turned to be hundred and fifty. He spent three fourth of the money he earned just in one hour forgetting his wife's words, forgetting his son's education, and above all the pain he went through the whole day to make that money. Do I really have any value ?
That is 'Srishailam Liquor Shop'. With the permit to sell cheap liquor, they
sell cheap liquor, impure cheap liquor, beer, whisky and brandy. Inspite of paying monthly bribes to the excise officers, there is a threat of random rides, and also the tension of alcohol prohibition by the new government after the elections. In addition to all these, the owner of the shop is also worried that he will be tortured to death in the hell after his death for selling liquor. To get relief from all these hassles and tensions, he also pays Srishailam Mallanna (a Hindu god) a monthly bribe. As he is quite a bit busy with business this month, he had decided to send his wife Sujata this time to Srishailam on his behalf.
She stopped by at the liquor shop while on her way to Srishailam and picked some rupee coins up. There are lakhs of money in the Hundis (locked boxes in
temples where divotees drop their offerings). Also kgs of gold. It took Sujata one hour in the queue. She started listing her wishes out and after waiting for a minute the priest told her to move ahead to accommodate the other devotees. She approached a nearby Hundi and opened her purse. I'm excited. She picked up a hundred rupee note
and showing it to the statue of god, dropped into the hundi leaving me in disappointment. With torn clothes, long beards, age old people, motherless children, mothers with children as young as 2 months... there are hundreds of beggars on both sides of the steps.
Sujata took few coins out, including me. I wasn't happy to get into that dirt but hadn't had a choice. She distributed few coins to some of the beggars and then skipped the rest. Thank god, I wasn't out. Sujata moved ahead fast as the sight of few eyes hit me in disappointment.
While I was thinking if I will be back into the Liquor shop again being in
Sujata's purse, her car stopped on a bridge and she opened the purse taking me out. She went out, whispered something in her mind and tossed me into the lake. Having no time to feel disgusted of her stupidity, I fell into the lake. I never imagined that my life would be ending in a lake like this. But unexpectedly in a short time, a
bunch of garbage captured me into it as it moved ahead towards a drain. Far in sight, two young boys apparently friends talking to each other, staying at the edge of the drainage on opposite sides, like solders at the border holding sticks got alerted as they saw the garbage and immersed the tips of the sticks that has the magnetic strip attached. Along with me, few other coins and other iron pieces
got stuck to the magnets. As both the sticks were held together at the same place, they got into a dispute on what belongs to whom and that finally led to a fight. The first one pushed after the other forcibly towards the electrical pole and ran away. As the head was hit to the pole hard, the place was left with blood. This credit, of
igniting a fight between two close friends in a fraction of minutes goes solely to me, the money !!
It is a big circle drawn on the floor with sand. One of the contestants throws a bunch of coins into it. After discussing for a while, one among the remaining contestants points his finger at one of the coins. With a sharp little stone, the first player should now hit any of the coins other than the one that's pointed out. If he could get one of those coins out of the circle, he wins the game and gets all the coins. If not, the game repeats with the next player until someone wins. This
is the game in short. I have been living in fear for past one hour scared of the stone stroke and the time has come. Tall and hefty, this guy looking so angrily at me threw the stone with a great force and I fell four feet away with the power of the stroke. It was so painful and left a mark on my curvy edge. Picking me along with all other coins, he ran to a nearby pan shop to buy something.
Along with a phone call, the shopkeeper also got a bad news. His father who has been in the hospital for last 10 days has passed away. He replied saying that he will be there as soon as possible. Grabbed some cash from the counter, closed the shop and started to the hospital on his scooter. There is no sign of emotion what so ever on his face. As the clock struck three in the afternoon, most of the relatives arrived. The elder son argued that the funeral expenses should be borne by the younger son. Daughter argued that she deserves a share in her father's wealth.
They cried for some time. They pretended that they cried for some more time and
finally started the ritual. Throwing mere loose change on the dead body of their father, they shared the whole assets earned by the old man. After being stumped by everyone who passed by, I grabbed the attention of a gold smith. A country doctor (natu vaidhyudu) approached him the next day morning, along with a man and his son who is around 12 years old. The doctor spoke with the goldsmith for few minutes. The goldsmith went inside, arranged fire and burnt me until I turned red. As the father and the goldsmith held the hands of the boy who is shivering in fear, the doctor approached closer. While the boy shouted in pain, I remained as the witness for the stupidity of the man.
The next day, the goldsmith's son took me to and placed on railway tracks. The train
approached as a bullet. Jealous, pride, satisfaction, sorrow, guilt and disgust.... as each experience remained as a unique memory, I ended my life looking at the happiness in the eyes of the boy.
ఎదుగుతున్న మనిషి మేధోశక్తి తో పాటుగా అవసరాలూ, అవసరాలకి మించి విలాసాలూ, ఈ రెండింటికి సమాంతరంగా సౌకర్యాలూ నిరంతరం మారుతూ వచ్చాయి. మార్పుకై అన్వేషణ తరాలుగా కొనసాగుతూనే ఉంది. చక్రాన్ని కనిపెట్టాడు. ఆవిరి యంత్రాన్ని కనిపెట్టాడు. రెండిటినీ జోడించి పొగ రైలుని కనిపెట్టాడు. అక్కడితో ఆగక మరింత మెరుగైన ఎలెక్ట్రిక్ ట్రెయిన్ని, ఆ తరువాత గంటకి 400 కిలో మీటర్లు పై చిలుకు వేగం తో ప్రయాణించే మాగ్నటిక్ ట్రెయిన్నీ కనిపెట్టాడు. మర యంత్రం నుండి మర మనిషి వరకు, పూరి గుడిసెల నుండి ఆకాశ హర్మాల వరకు... ఇలా గమ్యం లేని ప్రయాణం కొనసాగుతూనే ఉంది. ఈ పయనంలో భాగంగానే మనిషి లోపభూయిష్టమైన వస్తు మార్పిడి విధానానికి చక్కటి ప్రత్యామ్నాయంగా డబ్బుని కనిపెట్టాడు. ఉప్పుకి పప్పు, ఉల్లికి వెల్లుల్లి అన్నట్టు కాకుండా ప్రతి వస్తువుకీ, ప్రతి సేవకీ ఏకైక కొలామానంగా డబ్బుని సృష్టించాడు. ఇదే ప్రాథమిక సూత్రం డబ్బుని మానవ జీవితాన్ని శాసించే అత్యంత ప్రమాధకర శక్తిగా మార్చింది. అలాంటి డబ్బుకి ఒక రూపమే "రూపాయి".
ఎక్కడో కర్ణాటకా ఉక్కు గణుల్లో వెలికి తీయబడి, ఊత్తర ప్రదేశ్ లోని రిజర్వు బ్యాంకు ఫ్యాక్టరీ (మింట్) లో కొరియా నుండి దిగుమతి చేసుకున్న మిషనరీలో రూపాయిగా రూపాంతరం చెంది, ఢిల్లీ గుండా ఆంధ్ర ప్రదేశ్ చేరుకున్న ఒక రూపాయి ఆత్మ కథే ఈ "రూపాయి" -
మూడు రోజులుగా ఇదే బ్యాంకు ట్రెజరీ లో మగ్గి ఉన్నా. పరిస్థితి చూస్తే అసలు బయటకి వెలతాన లేదా అన్న అనుమానం రోజు రోజుకీ బలపడుతూఉంది. నా కోసం మనిషి పడే తపన, వేసే వేషాలు, ఆడే నాటకాలు, నేను లేక పడే బాధ, నేనున్నప్పుడు చూపే గర్వం ఇవ్వన్నీ చూడాలని మిక్కిలి ఆరాటంగా ఉందిగానీ, వచ్చిన ప్రతి వాడికీ వేలు, లక్షల్లోనే అవసరాలున్నాయ్. మరి ఒక్క రూపాయిని, నా అవసరం ఎవరికొచ్చేది, నన్నెవరు తీసుకునేది ? ఏ బికారి ఖాతాదారో కరుణిస్తే తప్ప నాకు బయటికి వెళ్ళే అవకాశం రాదేమో అనుకున్నా గానీ నా అదృష్టం ఇలా పేరు మోసిన వ్యాపారి రఘురాం రూపంలో వస్తుందనుకోలేదు.
రఘురాం పట్టణంలో టాప్ ఫైవ్ వ్యాపారుల్లో ఒకడు. మూడు నాలుగు రకాల వ్యాపారాలు చేస్తుండడం వల్ల తనకి ఎప్పుడూ బ్యాంకు తో పని ఉంటుంది. కానీ ఎంతో అవసరం ఐతే తప్ప తానే స్వయంగా బ్యాంకుకి రాడు. తను కొత్తగా స్టార్ట్ చేయబోతున్న ఆటో మొబైల్ వ్యాపారానికి మొదటి పెట్టుబడిగా తన సేవింగ్స్ అకౌంట్ నుండి ఒక రెండు లక్షలు విత్ డ్రా చేద్దామని ఇలా వచ్చాడు. ఈ వ్యాపారాన్ని చాలా ప్రతిష్టాత్మకంగా తీసుకోవడం వల్ల సెంటిమెంటుగా తనే స్వయంగా వచ్చాడు. ఇలాంటి సెంటిమెంటే మరొకటి కూడా వుంది. ఆ సెంటిమెంటే ఈ రోజు నా అదృష్టంగా మారింది. ముఖ్యమైన ఏ పని కోసమైనా రఘురాం అవసరమైన డబ్బు తో పాటుగా మరొక నూటా పదహారు రూపాయలు ఎక్స్ట్రా విత్ డ్రా చేస్తాడు. అలా అవసరమైన ఆ రెండు లక్షలా నూటా పదహారు రూపాయలలో ఆ చివరి ఒక్క రూపాయి కోసం క్యాషియరు సీల్డు కవరు లో ఉన్న నన్నూ, నాతో పాటు ఉన్న మరో తొంభైతొమ్మిది రూపాయి నాణేల్ని బయటికి తీసి డెస్కు లో వేసి, నా పక్కనే పడి ఉన్న నాణెన్ని తీయబోతూ, ఎదో పనికై చేయి పైకెత్తి మళ్ళీ రెండవ ప్రయత్నంలో నన్ను తీసి రఘురాం చేతిలో పెట్టాడు. తీసుకోబోతుండగా చేయి జారి నేలపై పడ్డ నన్ను పైకెత్తి రెండు కళ్లకీ అద్దుకొని మరీ జేబులో వేసుకున్నాడు. అలా మొదలైంది మనిషితో నా ప్రస్థానం !!
ఇంటికెళ్ళిన రఘురాం నన్ను చిల్లర డబ్బాలో పడేసి ఏదో పనికై బయటికెళ్ళాడు. పాతవి, ఇంకా పాతవి, అరిగిపోయినవి, కాంతిహీనమైనవీ ఐన నాణేల మధ్య ఉండడం నా వల్ల కాలేదు. నా వెలుగులు చూసి వాటికి అసూయ, వాటి మీద నాకు అసహ్యం కలగడం వల్ల మేము అస్సలు మాట్లాడుకోలేదు. సాయంత్రం అవుతుండగా స్కూలు నుండి ఇంటికి వచ్చిన తరుణ్ ఎదో చాకోలేట్ కావాలని ఏడిస్తే ఇంక వేగలేక కస్తూరి చిల్లర డబ్బాలో చేయి పెట్టి మెరుస్తూ తన దృష్టినాకర్షించిన నన్ను అప్రయత్నంగానే బయటకి తీసి తరుణ్ చేతిలో పెట్టింది. కొత్తోడా మజాకానా !!
అప్పటి వరకూ మొహం మాడ్చుకుని ఉన్న పిల్లాడు నేను చేతిలో పడగానే ఒక్కసారిగా ఏడుపు ఆపి ఎంతో ఉత్సాహంగా చాకొలేట్ షాపు కి వెళ్ళాడు. పిల్లాడి మొహంలో ఆనందం వల్ల వచ్చిన తేజస్సు చూసి మొదటి సారిగా నా అస్థిత్వానికి గర్వపడ్డాను.
షాపు ఓనరు 'ఎన్ని ?' అని అడిగాడు.
పిల్లోడు 'మూడు ' అని బదులిచ్చాడు.
'మొత్తం ఆరు రూపాయలవుద్ది ' చెప్పాడు షాపు ఓనరు.
ఎంత వేగంగా వచ్చాడో అంతే వేగంగా వెనక్కి వెల్లాడు పిల్లాడు, నిరాశగా. విషయం కస్తూరికి చెబితే కస్తూరి విసుక్కుంటూ మళ్ళీ చిల్లర డబ్బాలో చేయి పెట్టి మరో ఐదు రూపాయి నాణేలిచ్చింది. ఈ సారి పిల్లాడు మరింత ఆనందంగా పరిగెత్తుకుంటూ వెల్లాడు. ఇంకా ఆనందంగా తిరిగి వచ్చాడు, చాకోలేట్లతో. ఏ నాణేల్ని పాతవని అసహ్యించుకున్నానో వాటి వల్లే నా విలువకు పరిపూర్ణత చేకూరింది. అప్పుడే నాకర్థమైంది, 'టు గెదర్ వీ రాక్ ' అని. ఆ మీదట వాటిపై నాకు అసహ్యం కలగలేదు.
ఆ పై రెండు గంటల్లో రెండు మూడు చేతులు మారి, చివరకి యాదగిరి చేతిలో పడ్డాను. యాదగిరి రోజు కూలీ హమాలీ పనివాడు. కాయ కష్టం చేస్తే రోజుకు రెండు వందలు సంపాదిస్తాడు. కలిసి వస్తే మరో వంద. ఈ సంపాదన తోనే రేకుల ఇంటిని డాబా ఇంటిగా మార్చాలని, తన కొడుకుని బాగా చదివించాలని ఇంకా ఎన్నో కోరికెలూ, ఆశలు. ఒక్కొక్క రూపాయి కోసం కేజీలకి కేజీల బరువులు మోయాలి. ఐనా ఆరోగ్యం బాగలేక పొయిగాని, మరే కారణం చేతగానీ ఒక నాలుగు రోజులు పని మానేస్తే అంతా తలక్రిందులవుతుంది. ఈ మాత్రం పనికి కొన్ని వందలమంది పోటీ !! అప్పుడే అర్థమైంది నా విలువ ఏమిటో.
పని పూర్తయ్యాక యాదగిరి ఇంటికి వెళ్తూ, దారిలో మధ్యలో వచ్చే ఒక సారాయి దుకాణం దగ్గర ఆగాడు. సరే, ఒక్క నలభై రుపాయలే అనుకున్నాడు. నలభై వంద అయ్యింది, వంద నూటాయాభై అయ్యింది. నిటారుగా వున్న తను ఏటవాలయ్యాడు. రోజంతా కష్టపడి సంపాదించిన సొమ్ములో మూడవవంతు ఒక్క అర గంటలో ఖర్చు చేసాడు. సొంత ఇంటినీ, పిల్లాడి చదువునీ, భార్యకి ఇచ్చిన మాటనీ, అన్నింటికీ మించి ఎనమిది గంటలపాటూ ఓడ్చిన చెమటనీ మరిచి !! అసలు నా విలువ ఏంటి ?
అది శ్రీశైలం లిక్కర్ షాప్. పర్మిట్ ఉంది కేవలం సారాయికే గానీ దానితో పాటూ బ్రాందీ, విస్కీ, బీరు, కల్లూ, కల్తీ కల్లూ.... ఇలా అన్ని రకాల మధ్యం అమ్మబడుతుందక్కడ. రెండేళ్ళలో మూడు సార్లు రైడ్లయ్యాయి. ఇంకా కొత్త గవర్నమెంటు వస్తే ప్రొహిబిషన్ వస్తుందేమోనని భయం. పైగా మధ్యం అమ్మడం పాపం అని, చనిపోయాక నరకంలో తనచేత మల్లీ చచ్చే వరకు మధ్యం తాగిస్తారని ఒక దిగులు. ఈ కారణాలన్నింటి చేత ప్రతీ నెలా పోలీసు వాడికీ, ఎక్సైజు వాడికీ, కార్పోరేటరుకీ ఇచ్చినట్టుగానే దేవుడికి కూడా దర్శనం రూపంలో శ్రీశైలం వెళ్ళి మామూలు అప్పజెప్పడం అలవాటు. ఈ నెల పని వత్తిడితో కుదరక పోవడం వల్ల ఈ పని తన భార్య సుజాతకి పురమాయించాడు.
తను వెళ్తూ వెళ్తూ దారిలో హుండీకి చిల్లర కావాలని షాపు వద్ద ఆగింది. అలా నేనుకూడా తనతో శ్రీశైలం బయలుదేరడం జరిగింది. హుండీలో కొన్ని లక్షల డబ్బుంటుంది. డబ్బుతో పాటూ బంగారు నగలు. కేవలం లెక్కించడానికే కొంతమంది ఉద్యోగులు. తలుచుకుంటేనే ఎంతో ఆసక్తిగా ఉంది.
దాదాపు గంట సేపు లైనులో నిల్చోగా తన వంతు వచ్చింది. కోరికెల చిట్టాని సగం కూడా విన్నవించుకోక ముందే పూజారి ఇంక కదలాలంటు హెచ్చరించాడు. కోరికెల చిట్టాని కొనసాగిస్తూ హుండీ వద్దకు చేరుకొని తన బ్యాగులో చేయి పెట్టింది. ఒక వంద రుపాయల నోటుని తీసి దేవుడి విగ్రహానికి చూపించి మరీ లోపల వేసి బయటికి వెళ్ళ సాగింది. ఇంక నా ఆశలు అడిఆశలయ్యాయని నాకు అర్థమయ్యింది. గుడి బయట మెట్ల మీద ఉన్న బిచ్చగాళ్ళని చూసి తను ఆగినప్పుడు అర్థమయ్యింది, తను చిల్లర ఎందుకు తీసుకువచ్చిందో. మాసిన గడ్డాలు, చిరిగిన బట్టలు, ముసలి వాళ్ళు, పిల్ల తల్లులు, తల్లులు లేని పిల్లలు... వచ్చిన ప్రతీ వారిపైన ఎగ పడుతున్నారు. డబ్బులిస్తే సంతోషిస్తున్నారు. ఇవ్వని వాళ్ళని వినపడేలా, తక్కువ మొత్తం ఇచ్చిన వాల్లని వినపడనట్లుగా తిడుతున్నారు. వీళ్ళ చేతికి వెల్లడం నాకేమత్రం ఇష్టం లేదు కానీ వెళ్ళక తప్పేలా లేదు. ఒక ఇద్దరు ముగ్గురికి కొంత సొమ్ము ఇచ్చాక ఇక లేదంటూ ముందుకు వెళ్ళ సాగింది సుజాత. వెనకనుండి ఆశతో చూసిన చూపులు కొన్ని నన్ను గుచ్చుకున్నాయి.
దాదాపు ఊరి చివరిదాకా వెళ్ళాక బ్రిడ్జి మీద సుజాత డ్రైవరుని ఆపమని చెప్పి ఏదో మనసులో మొక్కుకొని నన్ను సరస్సులోకి ఒక్క విసురు విసిరింది. తన ఛాదస్తమేమోగానీ ఊహించని ఈ పరిణామానికి నేను నిశ్చేష్టుణ్ణయ్యాను. నా జీవితం ఈ రకంగా ఎక్కడో సరస్సు లోతుల్లో అంతమవబోతున్నందుకు భాధ వేసింది. కానీ మరో ఊహించని పరిణామం. నది ఒడ్డు అవడం వల్ల అక్కడ పేరుకొని ఉన్న చెత్త మీద పడి, దానితో పాటుగా ప్రవహించి చివరకి ఒక పిల్లకాలువ గుండా పక్కనే ఉన్న బస్తీ మురికికాలువలోకి చేరుకున్నా. సరిహద్దు వద్ద సైనికుల్లా ఇద్దరు కుర్రాళ్ళు అయస్కాంతపు పట్టీ ఉన్న కర్రలని కాలువ చివర నీటిలో అదిమివుంచి వచ్చిన ఉక్కు, ఇనుముని జమచేస్తున్నారు.స్నేహితుల్లా ఉన్నారు. సరదాగా మాట్లాడుతూ దూరంగా వస్తున్న చెత్త కుప్పని చూసి ఆశగా నవ్వుకున్న వాళ్ళని చూస్తే నాకు సరదా వేసింది. తుప్పు పట్తిన ఇనుపరేకులు, చీలలు, పిన్నీసులు, మరికొంత చిల్లర డబ్బుతో పాటుగా నేను వచ్చి ఒక అయస్కాంతానికి చిక్కుకున్నాను. ఒకే సమయంలో, ఒకే చోట ఇద్దరూ పెట్టడం వల్ల ఇది నాదంటే నాదని ఇద్దరికి గొడవ జరిగింది. గొడవ తోపులాటగా మారింది. మొదటి వాడి తల గట్టిగా గోడకి గుద్దుకోగా రెండోవాడు దొరికింది దొరికినట్లుగా తీసుకొని పారిపోయాడు. రక్తం సాక్షిగా ఇద్దరు స్నేహితులకి గొడవ పెట్టిన ఘనత నాకే సొంతం !!
పెద్దగా, గుండ్రంగా గిరి గీసి అందులో ఒకడు కొన్ని రూపాయి నాణేల్ని వేస్తాడు. చుట్టు ఉన్నవాళ్ళు తమలో తాము మాట్లాడుకొని ఒక నాణెం వైపు వేలు చూపిస్తారు. మొదటి వ్యక్తి మొనతేలి ఉన్న ఒక చిన్న రాయితో వేలెత్తి చూపించిన నాణేన్ని కాకుండా మరేదైనా నాణేన్ని గురి చూసి కొడతాడు. అది ఎగిరి వృత్తానికి బయటగా పడితే అందులో ఉన్న నాణేలన్నీ తన సొంతమైనట్లు. లేకుంటే రెండో వాడి వంతు వస్తుంది.క్లుప్తంగా ఇదీ ఆట. వీళ్ళ ఆట పుణ్యమా అని గత రెండు గంటలుగా ఎప్పుడు దెబ్బ తగులుతుందా అని భయం భయంతో వణికిపోసాగాను. నలుగురైదుగురి చేతులుమారాక వేచివున్న సమయం రానే వచ్చింది. గేదెలా దిట్టంగా ఉన్న ఆ కుర్రాడు తన శక్తినంతా ఉపయోగించి ఒక్క పెట్టు పెడితే నాలుగు మీటర్ల దూరం ఎగిరిపడ్డాను. కుడివైపుగా పెద్ద సొట్ట పడింది. కుర్రాడు సొమ్మంతా తీసుకొని పరిగెత్తాడు దగ్గరలో ఉన్న ఖిళ్ళీ కొట్టుకి. ఫోను కాల్ రూపంలో కుర్రాడితో పాటే ఒక చావు కబురు కూడా వచ్చింది ఖిళ్ళీ కొట్టు వాడికి. గత పన్నెండు రోజులుగా హాస్పెటల్లో కాన్సర్ ట్రీట్మెంట్ పొందుతున్న తన తండ్రి మరణించాడని, అర్జెంట్గా బయలుదేరి రావాలని కబురు. మొహంలో పెద్దగా విషాదంలేదు. ఏదో ఊహించిన విషయంలానే చాలా కాషువల్గా సరే బయలుదేరుతున్నాని చెప్పి దుకాణం మూసేసే పనిలో పడ్డాడు. విషాదం, ఆనందం, ఉత్సాహం, ఆందోళన... ఇలా ఎలాంటి భావోద్వేగం కనిపించలేదా మొహంలో.
సాయంత్రం మూడయ్యే సరికి రావల్సిన బంధువులంతా చేరుకున్నారు. తండ్రి బాధ్యత తనవంతుగా ఉన్న సమయంలోనే మరణించాడు కనక ఖర్చంతా పెద్ద కొడుకే పెట్టుకోవాలని చిన్న కొడుకు వాదించాడు. తనకి ఎప్పుడూ వాటా ఇస్తానని తండ్రి అనే వాడని, ఆ విషయం ఇప్పుడే తేలాలని కూతురు వాదించింది.
ఇతరులు చూస్తున్నారని కొంత సేపు, నిజంగా బాధవల్ల కొంత సేపు ఏడ్చిన తరువాత జరగవలసిన పని మొదలుపెట్టారు.
శవం మీద చిల్లెర జల్లి, ఆస్తుల్ని పంచుకున్నారు. దారిన వెల్లిన ప్రతీ ఒక్కడు కాలితో తొక్కగా ఒక రెండు రోజులు గడిచాక ఒక కంసలివాడి చేతిలో పడ్డాను. ఒక నాటు వైద్యుడు తన వద్దకి ఒక తండ్రి, పదేళ్ళకి మించి ఉండని కొడుకుతో సహా వచ్చాడు. ఒక రెండు నిమిషాలు ఏదో మాట్లాడాక కంసలి బయటికి వచ్చి కొలిమి నిప్పంటించ్చాడు. ఎర్రటి మంటలో నన్ను సల సల కాలేదాకా ఉంచి వైదుడికిచ్చాడు. భయంతో వణికి పోతున్న పిల్లాడిని తన తండ్రి గట్టిగా అదిమి పట్టుకోగా వైద్యుడు కుర్రాడి వైపు నడవసాగాడు. పసివాడి ఆర్థనాదాలకి తోడుగా మనిషి మూర్ఖత్వానికి సాక్షినయ్యాను.
ఆ మరుసటి రోజు కంసలివాడి కొడుకు ఆడుకోవడానికని రైలు పట్టాల వద్దకి వెళ్ళి ఎదురుగా వస్తున్న రైలుని చూస్తూ రైలు పట్టాల మీద నన్ను పెట్టాడు. రైలు బుల్లెట్ వేగంతో నా వైపు కదిలి వస్తుండగా పసివాడి కళ్లలో ఆనందాన్ని చూస్తూ, అచ్చు యంత్రపు ఇనుప కమ్మీల మధ్య వత్తిడికి నేర్పుగా రూపందాల్చిన నేను ఇప్పుడీ రైలు ఇనుప కమ్మీల పైన రైలు చక్రాల వత్తిడికి రూప విహీనుడనయ్యాను.
అసూయ, గర్వం, తృప్తి, ఆనందం, విచారం, ఆవేదన, అసహ్యం.. ఎన్నో మరువలేని గుర్తుల్నీ మిగిల్చిన నా ప్రస్థానం చివరికి ఇలా ముగిసింది.
English Version:
In parallel with the rapidly growing power of human mind, his needs, in addition his
luxuries and along with these the living standards kept growing. He invented wheel. He invented steam engine. Fitting these two together, he invented steam train. He later went on to invent electric train and now the magnetic train that travels as fast as 300 miles per hour. Such, this endless journey of the search for 'change' has been in tact for generations. As part of it, replacing the faulty Barter, he
invented the concept of money, an entity that stands as the single universal measure of value for any goods or services. But this very basic principle made money so dangerously powerful that it could dictate the phase of the mankind. One of the many forms of such money is Indian Rupee (INR), in short Rupee and this is the story of one such One Rupee coin that was made out of the metal extracted from the mines of Karnataka, molded to its shape in the India Government Mint in Uttar Pradesh by the machinery imported from South Korea, and is shipped from New Delhi to this bank in Andhra Pradesh where it is now, in its own words -
I have been very curious to get out of here into the human world and see the pride in
their faces that my presence brings, the pains that they go through in my absence, the gimmicks they play to get me into their pockets. But as days pass by, my feeling that I will be remaining in this treasury for ever is getting stronger. People come, take money and go but everyone wants thousands and lakhs, not me. Nevertheless, I
never guessed that my fortune walks in the form of Raghu Ram, one of the richest businessmen in the town. He has at least four successful businesses but never visits the bank himself unless the work has some specific importance. He is starting a new auto mobile business and took it as a prestigious deed. So, as a sentiment, he wanted to withdraw the first investment by himself. He has one such another
sentiment and that is what got me out to the world along with him. He withdraws a denomination that ends with a hundred and sixteen rupees for any need that is significantly important and that is 2,01,116 rupees today. To pick that last one rupee, the cashier unpacked a bundle of one rupee coins and put them in the cash counter. In an attempt to pick me up, he picked another one rupee coin and dropped
it back as he had to take a phone call. Finishing the phone call, he picked me up this time and handed over to Raghu Ram. Touching me to his eyes for dropping me on the floor by mistake, slipped me into his pocket. There started my real journey with the human world.
As he arrived home, he placed me in the little cash box and went out on work. Old,
stained, out of shape and stinky.... I hated the fellow coins in the cash box for their ugliness and they felt jealous of me for my beauty. Raghu Ram's son Tarun arrived from school in the evening and nagged Kasturi, his mother for a rupee to buy candies. After resisting for a while, Kasturi gave up and opened the cash box. Without effort, her hand picked me up. After all, I'm new !!
Tarun ran to the nearby candy shop and came back in the same pace, disappointed. Each piece of candy costs two rupees and he couldn't buy any. Kasturi gave him
another five one rupee coins from the same cash box. Tarun once again, ran fast to the candy shop and came back even faster, with smile on his face. For the first time, I felt proud of myself and thanked the fellow coins for bringing me completeness. I figured that 'together we rock' and never in my life hated them again.
In the next two hours, after moving into the hands of few people I ended up in
Yadagiri's hand. Yadagiri is a daily wage hamali labour. Works like a machine for eight to ten hours a day and makes two hundred rupees and upto another hundred extra, if luck favors at all. With that little earnings, his family have plans to shift out of the slum, to get their son well educated, and many more. It is such a great hard work he has to go through and a single day sickness upsets their financial
balance. And for such a painful job, there are hundreds waiting in the queue. This tells what my value is !!
He collected wage after finishing his work for the day and started to home. On his way back home came into his sight, a liquor shop. He couldn't resist the
temptation and decided to spend only 50 rupees. Fifty turned to be hundred and hundred turned to be hundred and fifty. He spent three fourth of the money he earned just in one hour forgetting his wife's words, forgetting his son's education, and above all the pain he went through the whole day to make that money. Do I really have any value ?
That is 'Srishailam Liquor Shop'. With the permit to sell cheap liquor, they
sell cheap liquor, impure cheap liquor, beer, whisky and brandy. Inspite of paying monthly bribes to the excise officers, there is a threat of random rides, and also the tension of alcohol prohibition by the new government after the elections. In addition to all these, the owner of the shop is also worried that he will be tortured to death in the hell after his death for selling liquor. To get relief from all these hassles and tensions, he also pays Srishailam Mallanna (a Hindu god) a monthly bribe. As he is quite a bit busy with business this month, he had decided to send his wife Sujata this time to Srishailam on his behalf.
She stopped by at the liquor shop while on her way to Srishailam and picked some rupee coins up. There are lakhs of money in the Hundis (locked boxes in
temples where divotees drop their offerings). Also kgs of gold. It took Sujata one hour in the queue. She started listing her wishes out and after waiting for a minute the priest told her to move ahead to accommodate the other devotees. She approached a nearby Hundi and opened her purse. I'm excited. She picked up a hundred rupee note
and showing it to the statue of god, dropped into the hundi leaving me in disappointment. With torn clothes, long beards, age old people, motherless children, mothers with children as young as 2 months... there are hundreds of beggars on both sides of the steps.
Sujata took few coins out, including me. I wasn't happy to get into that dirt but hadn't had a choice. She distributed few coins to some of the beggars and then skipped the rest. Thank god, I wasn't out. Sujata moved ahead fast as the sight of few eyes hit me in disappointment.
While I was thinking if I will be back into the Liquor shop again being in
Sujata's purse, her car stopped on a bridge and she opened the purse taking me out. She went out, whispered something in her mind and tossed me into the lake. Having no time to feel disgusted of her stupidity, I fell into the lake. I never imagined that my life would be ending in a lake like this. But unexpectedly in a short time, a
bunch of garbage captured me into it as it moved ahead towards a drain. Far in sight, two young boys apparently friends talking to each other, staying at the edge of the drainage on opposite sides, like solders at the border holding sticks got alerted as they saw the garbage and immersed the tips of the sticks that has the magnetic strip attached. Along with me, few other coins and other iron pieces
got stuck to the magnets. As both the sticks were held together at the same place, they got into a dispute on what belongs to whom and that finally led to a fight. The first one pushed after the other forcibly towards the electrical pole and ran away. As the head was hit to the pole hard, the place was left with blood. This credit, of
igniting a fight between two close friends in a fraction of minutes goes solely to me, the money !!
It is a big circle drawn on the floor with sand. One of the contestants throws a bunch of coins into it. After discussing for a while, one among the remaining contestants points his finger at one of the coins. With a sharp little stone, the first player should now hit any of the coins other than the one that's pointed out. If he could get one of those coins out of the circle, he wins the game and gets all the coins. If not, the game repeats with the next player until someone wins. This
is the game in short. I have been living in fear for past one hour scared of the stone stroke and the time has come. Tall and hefty, this guy looking so angrily at me threw the stone with a great force and I fell four feet away with the power of the stroke. It was so painful and left a mark on my curvy edge. Picking me along with all other coins, he ran to a nearby pan shop to buy something.
Along with a phone call, the shopkeeper also got a bad news. His father who has been in the hospital for last 10 days has passed away. He replied saying that he will be there as soon as possible. Grabbed some cash from the counter, closed the shop and started to the hospital on his scooter. There is no sign of emotion what so ever on his face. As the clock struck three in the afternoon, most of the relatives arrived. The elder son argued that the funeral expenses should be borne by the younger son. Daughter argued that she deserves a share in her father's wealth.
They cried for some time. They pretended that they cried for some more time and
finally started the ritual. Throwing mere loose change on the dead body of their father, they shared the whole assets earned by the old man. After being stumped by everyone who passed by, I grabbed the attention of a gold smith. A country doctor (natu vaidhyudu) approached him the next day morning, along with a man and his son who is around 12 years old. The doctor spoke with the goldsmith for few minutes. The goldsmith went inside, arranged fire and burnt me until I turned red. As the father and the goldsmith held the hands of the boy who is shivering in fear, the doctor approached closer. While the boy shouted in pain, I remained as the witness for the stupidity of the man.
The next day, the goldsmith's son took me to and placed on railway tracks. The train
approached as a bullet. Jealous, pride, satisfaction, sorrow, guilt and disgust.... as each experience remained as a unique memory, I ended my life looking at the happiness in the eyes of the boy.
Saturday, November 13, 2010
An affair with a filmmaker
(There is a telugu version below, after the English version).
'First night'....
They were married this morning at 9 AM and now at 10 PM, their first night.
Venkat & Radha. Friends from their childhood. Venkat has respect towards Radha. Radha has love for Venkat. They studied together in school, until Venkat went abroad for his graduation in filmmaking. Now he is back and is working in Ramanaidu Studios. He loved films. He loved filmmaking. To become a successful filmmaker is his ambition. To get its first national award for Telugu cinema and to get its first Oscar award for Indian cinema are his dreams. He had written a story, screenplay, treatment, shot division and floor plan together with a sample demo reel. He has been meeting producers and all of them gave appreciations but none gave an opportunity. Every time he met Radha, he used to express his frustration. He used to say that cinema is everything to him, and that he doesn't even want to get married until he makes a feature film.
But as a common father of a son, Venkat's father, as a common father of a daughter, Radha's father wanted to take the responsibility off their shoulders. Fights, quarrels, love, hesitation, blackmailing, respect... all this finally led to this wedding and now the first night. Radha wanted to tell Venkat that though she didn't want to disturb his aspirations, the fear of losing him made her agree for this marriage. But she couldn't.
Venkat looking into her eyes, said that at least one 'close-up shot' is needed to portray her beautiful eyes, just like for Catherine Zeta Jones in 'The Terminal' or for Divya Vani in 'Pelli Pustakam'. He was just looking into her eyes. Radha wasn't sure if that was love, in his eyes. She woke up at around 2 am in the morning. Looking at Venkat who is in deep sleep, she fell asleep, again hugging him.
Taxi stopped at Venkat's newly rented apartment. As he woke up from sleep in taxi, he saw the building and told the taxi driver to drive a bit back saying that that is an important scene in his life and deserves a slow reveal, starting from a long shot and then a medium and then a close up. Taxi driver felt that he is crazy. Radha felt proud looking at her husbands love towards cinema !!
Cutting a left hand finger and burning a right hand finger Radha cooked a meal for the first time and wanted Venkat to taste it. Big eyes, uncombed hair and spatula in the hand, she looked like Soundrya in 'Ammoru' in the low angle close up. Venkat stood up, told her to move a step back saying that this scene doesn't need a close up quoting Alfred Hichcock's 'Save your close ups' and immediately went back into work. Radha felt sad that he didn't even taste it.
Red, blue, white, jeans, slawars and chudidars.. after trying for half an hour, they didn't like any models and decided to go out. Frustrated sales man whispered saying these people shop to pass time. With anger, Venkat went close to the salesman, grabbed a chair and standing on it warned him to mind his tongue. As Venkat was stepping out of the shop, everyone laughed at him. He didn't observe, but Radha did. Later Radha asked him why he had to stand on the chair and as usual he gave an answer saying 'inferior shot - superior shot' in his complex filmy language.
Sighting towards the water bottle on the table and towards the flower vase behind it Venkat was closing and opening his left and right eyes alternatively. Radha asked him what was he doing and he replied saying that he is practicing 'focal pull'.
He says Continuity, he says characterization. He says cuts, he says retakes. He says shock value. He says genre, he says fade ins. Every thing is cinema for him and no personal life. This isn't love for cinema, this is insanity. This is sadism. He shouldn't have got married if he didn't like to. Giving a break to her thoughts, Radha decides to go home and packs her bag.
As she is about to step out, Venkat arrives from office. She tries to tell him that she is leaving, but he interrupts and tells her not to talk saying that this scene requires him talking. He also says that the nature of the scene demands a breeze and greenery around. He steps aside, switches on the fan, puts around some plants. Angry, Radha decides to be quite and step away. Venkat comes in-front of her and holding her hands, tells that a star actor agreed to do a film with him without making any changes to the story and hands her over the cheque he got as advance. Though she is happy to hear that, wants to go away. As she tries to move away, he holds her hands stronger and asks for apologies for his behavior. He says that he was scared that the marriage could ruin his aspirations and thus the behavior. He also promises her that he wouldn't repeat it. This time, its definitely love in his eyes. As he hugs her, Radha pushes the bag out of his sight hugging him back with more love. As a bunch of flowers cover the scene as in old Telugu films, story takes a happy ending.
Telugu version :
మొదటి రాత్రి. ఇంకాస్త అర్థమయ్యేలా చెప్పాలంటే ఫస్ట్ నైట్. వెంకట్, రాధ. ఉదయం తొమ్మిది గంటలకి పెళ్లయ్యింది, ఇప్పుడు రాత్రి పది గంటలకి ఫస్ట్ నైట్. ఇద్దరూ చిన్నప్పటి నుండి స్నేహితులు. వెంకట్కి రాధ అంటే గౌరవం. రాధకి వెంకట్ అంటే ప్రేమ. ఫిల్మ్ మేకింగ్ లో గ్రాడ్యూషన్ కోసమని వెంకట్ అమెరికా వెళ్లేంత వరకు ఇద్దరూ కలిసే చదువుకున్నారు. వెంకట్ అమెరికా నుండి తిరిగి వచ్చాక రామానాయుడు స్టూడియోలో ఉద్యోగంలో చేరాడు. ఎప్పటికైనా ఒక గొప్ప ఫిల్మ్ మేకర్ అవ్వాలని, మరపు రాని సినీమాలు తియ్యాలని ఆశయం. తెలుగు సినిమా కి ఇప్పటి వరకు రాని నేషనల్ అవార్డ్ని, భారతీయ సినిమాకి ఇప్పటి వరకు రాని ఆస్కార్ అవార్డ్ని సంపాదించి పెట్టాలని ఆశ. మొదటి సినిమాకి అవసరమైన కథ, స్క్రీన్ ప్లే, ట్రీట్మెంట్, షాట్ డివిజన్, ఫ్లోర్ ప్లాన్ తో సహా ఒక చిన్న డెమో వీడియోని కూడా తయారు చేసుకొని ప్రొడ్యూసర్లని కలుస్తూనే ఉన్నాడు. కానీ తన స్టొరీ విన్న ప్రొడ్యూసర్లు ఇప్పటి వరకు తనకి అప్ప్రిషీయెషన్ ఇస్తున్నారేగానీ ఆపర్ట్యునిటి మాత్రం ఇవ్వట్లేదు. తన భాధని కలిసిన ప్రతీ సారి రాధ కి చెప్పుకొనే వాడు వెంకట్. సినిమానే తనకి సర్వస్వమని, మొదటి సినీమా తీసే వరకు పెళ్లి కూడా చేసుకోనని అనేవాడు తనతో.
కానీ ఒక సగటు కొడుక్కి తండ్రిగా వెంకట్ తండ్రి, ఒక సగటు కూతురుకి తండ్రిగా రాధ తండ్రి తమ భాధ్యత తీర్చుకోవాలనుకొవడం వల్ల, ఆరు నెలలుగా జరిగిన గొడవలు, ఏడుపులు, పెడబొబ్బలు, ప్రేమ, గౌవరం, బ్లాక్ మెయిలింగ్, సెంటిమెంటు, మొహమాటం... అన్ని కలిసి ఇష్టం లేకపోయినా చివరకి పెళ్లీ, ఆ తరువాత ఈ ఫస్ట్ నైట్. తనకిప్పుడీ పెళ్లి ఇష్టం లేదని, తన మొదటి సినిమా వరకు ఆగాలని ఉందని, కానీ కాదంటే ఎక్కడ తనని కోల్పోవాల్సి వస్తుందేమోనని ఒప్పుకున్నాననీ, తనని క్షమించాలనీ తన ఆశయం కొరకు అన్ని విధాలా తోడ్పడతాననీ పెల్లయిన వెంటనే రాధ వెంకట్ కి చెప్పాలనుకుంది కానీ చెప్పలేక పోయింది.
సిగ్గు, బిడియం, ఆనందం తో నిండి ఉన్న తన కళ్లని చూస్తూ వెంకట్ తన అందం తన కళ్లలోనే ఉందని, తన అందాన్ని ఎలివేట్ చెయ్యాలంటే 'ద టెర్మినల్ ' లో కాథరిన్ జెట జొన్స్ ని, పెళ్లి పుస్తకం సినిమాలో దివ్య వాణిని చూపించినట్టు కనీసం ఒక్క ఎక్స్ట్రీమ్ క్లోజప్ ఐనా అవసరమని అంటూ అలా కళ్ల వైపే చూడ సాగాడు. ఆ చుపులో ఉంది ప్రేమో కాదో రాధకి అర్థమవలేదు. ఉదయం దాదాపు రెండున్నర అవుతుండగా మెలుకువ వచ్చిన రాధ ఆదమరచి నిద్ర పోతున్న వెంకట్ ని చూసి తన గుండెల పై తల వాల్చి మళ్లీ నిద్రలోకి జారుకుంది.
లగేజీ తో కూడిన టాక్సీ అమీర్ పేట్ లో తను కొత్తగా అద్దెకి తీసుకున్న అపార్ట్మెంట్ దగ్గరికి వచ్చి ఆగడంతో వెంకట్ కి మెలకువ వచ్చింది. లైఫ్ లో ఇంత ఇంపార్టెంట్ సీన్ ని ఇలా డైరెక్టు గా స్టార్ట్ చెయ్యకూదడని, లాంగ్ షాట్ తో మొదలు పెట్టి, తరువాత మీడియం, ఆ తరువాత క్లోజప్ షాట్స్ తో ప్రొసీడ్ అవ్వాలని అంటూ, వెనక్కి వెళ్లమని డ్రైవర్ కి చెప్తాడు. ఆ మాట విని డ్రైవర్ విస్తు పోగా రాధ ఆనందంతో పొంగి పోతుంది, తన భర్తకి సినిమా మీద ఉన్న ప్రేమని చూసి.
ఒక చేతి వేలు తెగగా, మరో చేతి వేలు కాలగా మొదటి సారి వంట చేసి రుచి చూసి ఎలా ఉందో చెప్పాలాంటూ వెంకట్ వద్దకి వచ్చిన రాధ చెదిరిన జుట్టు, పెద్ద పెద్ద కళ్లు, చేతిలో గరిటేతో వెంకట్కి అమ్మోరు సినిమాలో సౌందర్యలా కనిపించింది, లొ అంగిల్ క్లొజప్ లో. 'సేవ్ యువర్ క్లొజప్స్' అని ఆల్ఫ్రెడ్ హిచ్కాక్ చెప్పారని, ఈ సీన్కి క్లోజప్ అవసరం లేదు కనక కాస్త వెనక్కి వెల్లి ఓవర్ ద షోల్డర్ మీడియం షాట్ లో నిల్చోమని చెప్పి పనిలోకి జారుకుంటాడు వెంకట్. ఇంతకీ వంట ఎలా ఉందో చెప్పలేదని రాధకి కోపం వస్తుంది.
ఎరుపు, నలుపు, పసుపు.... జీన్స్, సల్వార్, చిడిదార్.. ఇలా అరగంటకి పైగా చూసి, మోడల్స్ ఎమీ నచ్చలేదని బయటికి వెల్తుండగా ఊరికే పనీ పాటా లేకుండా తల తినడానికి వస్తారిలాంటి వాల్లంటూ నసుగుతున్న సేల్స్మాన్ ని చూసి వెనక్కి వెళ్లిన వెంకట్ కుర్చీ దగ్గరగా లాగి దాని పై నిల్చొని సేల్స్మాన్ కళ్లలోకి కళ్లు పెట్టి చూస్తూ నోరు పారేసుకోవద్దనీ వార్నింగ్ ఇచ్చి వస్తాడు. తిరిగి వెళ్తున్న వెంకట్కేసి నవ్వుకుంటారు షాపులో వాల్లంతా. కుర్చీ ఎందుకు ఎక్కవల్సి వచ్చిందని రాధ ప్రశ్నిస్తే సదా మామూలుగా 'ఇన్ఫీరియర్ ఏంగిల్ - సుపీరియర్ ఏంగిల్ ' అంటూ అర్థం కాని భాషలో ఏదో చెబుతాడు వెంకట్.
డ్రాయింగ్ టేబుల్ మీద ఉన్న వాటర్ బాటిల్ వైపు, దాని వెనకాల పూల కుండీలో ఉన్న మొక్క వైపు ఒక కన్ను తరువాత మరో కన్ను మూస్తూ, తెరుస్తూ చూస్తున్న వెంకట్ ని ఏం చేస్తున్నావని అడిగితే ఫోకల్ పుల్ ప్రాక్టీసు చేస్తున్నానని చెబుతాడు. డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర నిన్నటిలానే కూర్చోమంటాడు, కంటిన్యుటీ అంటాడు. ఎక్కువగా నవ్వితే వద్దంటాడు, క్యారెక్టరైజెషన్ అంటాడు. షాక్ వ్యాల్యూ అంటాడు, రీటేక్ అంటాడు. జానర్ అంటాడు, డిసాల్వ్ అంటాడు. పెళ్లైన ఒక సరదా లేదు, సంతోషం లేదు. సినిమా అంటే ఇష్టం ఉండవచ్చు కానీ ఇది పిచ్చి. ఇష్టం లేకుండా పెళ్లి చేసుకొని ఉండవచ్చు, కానీ ఇది సాడిజం. ఇంక తనవల్ల కాదని, తన బ్యాగు సర్దుకొని పుట్టింటికి బయలుదేరుతుంది రాధ.
ఇంటి నుండి బయటికి వెళ్తుండగా, ఎదురుగా వస్తాడు వెంకట్. కోపంగా రాధ ఇంటికి వెళ్తున్నానని చెప్ప బోతుండగా ఆపమని వారించి ఈ సీన్ కి డైలాగ్ తనే చెప్పాలని, సీన్ నేచర్ కి సింబాలిక్గా జుట్టు ఎగిరేట్టుగా గాలి, పచ్చని వాతావరణం అవసరమని అంటూ టేబుల్ ఫ్యాన్ స్విచ్ వేసి, కొన్ని పూల మొక్కలని చుట్టూ అమర్చుతాడు. రాధకి ఇంకా చిరాకెస్తుంది. మాట్లాడకుండా బయటికి వెళ్ళే ప్రయత్నం చేస్తుంది. వెంటనే వెంకట్ తనకి ఎదురుగా వచ్చి బుజాల్ని పట్టుకొని తన కథ నచ్చి ఒక స్టార్ హీరో కథ లో ఎలాంటి మార్పులు లేకుండానే సినిమా చెయ్యడానికి ఒప్పుకున్నాడని, షూటింగ్ ఇంకో నెలలో ప్రారంభమవచ్చని చెప్పి అడ్వాన్సుగా ఇచ్చిన చెక్ ని రాధ చేతిలో పెడతాడు. రాధకి సంతొషమేసినా, తను చెప్పాలనుకున్న విషయాన్ని చెప్పి బయలుదేరలనుకుంటుంది. మళ్లీ తనని మాట్లాడవద్దని వారిస్తూ తనకా పెళ్లి ఇష్టం ఉన్నా, అది సినిమాకి ఎక్కడ ఆటంకం అవుతుందోనని మొదట ఒప్పుకోలేదని, సినిమాని మర్చిపోకూడదని ఇప్పటివరకూ అలా ప్రవర్తించానని, ఇక పై అలా చెయ్యననీ, తనని క్షమించాలని చెబుతాడు. ఈ సారి తన కళ్లలో ఉంది ఖఛ్ఛితంగా ప్రేమే. వెంకట్ తనని గట్టిగా కౌగిలించుకోగా అతని కంట పడకుండా రాధ బ్యాగుని పక్కకి తోస్తుంది, మరింత ప్రేమగా హత్తుకుంటూ. పాత తెలుగు సినిమాలోలా పూల గుత్తి అడ్డు రాగా కథ సుఖాంతమవుతుంది.
'First night'....
They were married this morning at 9 AM and now at 10 PM, their first night.
Venkat & Radha. Friends from their childhood. Venkat has respect towards Radha. Radha has love for Venkat. They studied together in school, until Venkat went abroad for his graduation in filmmaking. Now he is back and is working in Ramanaidu Studios. He loved films. He loved filmmaking. To become a successful filmmaker is his ambition. To get its first national award for Telugu cinema and to get its first Oscar award for Indian cinema are his dreams. He had written a story, screenplay, treatment, shot division and floor plan together with a sample demo reel. He has been meeting producers and all of them gave appreciations but none gave an opportunity. Every time he met Radha, he used to express his frustration. He used to say that cinema is everything to him, and that he doesn't even want to get married until he makes a feature film.
But as a common father of a son, Venkat's father, as a common father of a daughter, Radha's father wanted to take the responsibility off their shoulders. Fights, quarrels, love, hesitation, blackmailing, respect... all this finally led to this wedding and now the first night. Radha wanted to tell Venkat that though she didn't want to disturb his aspirations, the fear of losing him made her agree for this marriage. But she couldn't.
Venkat looking into her eyes, said that at least one 'close-up shot' is needed to portray her beautiful eyes, just like for Catherine Zeta Jones in 'The Terminal' or for Divya Vani in 'Pelli Pustakam'. He was just looking into her eyes. Radha wasn't sure if that was love, in his eyes. She woke up at around 2 am in the morning. Looking at Venkat who is in deep sleep, she fell asleep, again hugging him.
Taxi stopped at Venkat's newly rented apartment. As he woke up from sleep in taxi, he saw the building and told the taxi driver to drive a bit back saying that that is an important scene in his life and deserves a slow reveal, starting from a long shot and then a medium and then a close up. Taxi driver felt that he is crazy. Radha felt proud looking at her husbands love towards cinema !!
Cutting a left hand finger and burning a right hand finger Radha cooked a meal for the first time and wanted Venkat to taste it. Big eyes, uncombed hair and spatula in the hand, she looked like Soundrya in 'Ammoru' in the low angle close up. Venkat stood up, told her to move a step back saying that this scene doesn't need a close up quoting Alfred Hichcock's 'Save your close ups' and immediately went back into work. Radha felt sad that he didn't even taste it.
Red, blue, white, jeans, slawars and chudidars.. after trying for half an hour, they didn't like any models and decided to go out. Frustrated sales man whispered saying these people shop to pass time. With anger, Venkat went close to the salesman, grabbed a chair and standing on it warned him to mind his tongue. As Venkat was stepping out of the shop, everyone laughed at him. He didn't observe, but Radha did. Later Radha asked him why he had to stand on the chair and as usual he gave an answer saying 'inferior shot - superior shot' in his complex filmy language.
Sighting towards the water bottle on the table and towards the flower vase behind it Venkat was closing and opening his left and right eyes alternatively. Radha asked him what was he doing and he replied saying that he is practicing 'focal pull'.
He says Continuity, he says characterization. He says cuts, he says retakes. He says shock value. He says genre, he says fade ins. Every thing is cinema for him and no personal life. This isn't love for cinema, this is insanity. This is sadism. He shouldn't have got married if he didn't like to. Giving a break to her thoughts, Radha decides to go home and packs her bag.
As she is about to step out, Venkat arrives from office. She tries to tell him that she is leaving, but he interrupts and tells her not to talk saying that this scene requires him talking. He also says that the nature of the scene demands a breeze and greenery around. He steps aside, switches on the fan, puts around some plants. Angry, Radha decides to be quite and step away. Venkat comes in-front of her and holding her hands, tells that a star actor agreed to do a film with him without making any changes to the story and hands her over the cheque he got as advance. Though she is happy to hear that, wants to go away. As she tries to move away, he holds her hands stronger and asks for apologies for his behavior. He says that he was scared that the marriage could ruin his aspirations and thus the behavior. He also promises her that he wouldn't repeat it. This time, its definitely love in his eyes. As he hugs her, Radha pushes the bag out of his sight hugging him back with more love. As a bunch of flowers cover the scene as in old Telugu films, story takes a happy ending.
Telugu version :
మొదటి రాత్రి. ఇంకాస్త అర్థమయ్యేలా చెప్పాలంటే ఫస్ట్ నైట్. వెంకట్, రాధ. ఉదయం తొమ్మిది గంటలకి పెళ్లయ్యింది, ఇప్పుడు రాత్రి పది గంటలకి ఫస్ట్ నైట్. ఇద్దరూ చిన్నప్పటి నుండి స్నేహితులు. వెంకట్కి రాధ అంటే గౌరవం. రాధకి వెంకట్ అంటే ప్రేమ. ఫిల్మ్ మేకింగ్ లో గ్రాడ్యూషన్ కోసమని వెంకట్ అమెరికా వెళ్లేంత వరకు ఇద్దరూ కలిసే చదువుకున్నారు. వెంకట్ అమెరికా నుండి తిరిగి వచ్చాక రామానాయుడు స్టూడియోలో ఉద్యోగంలో చేరాడు. ఎప్పటికైనా ఒక గొప్ప ఫిల్మ్ మేకర్ అవ్వాలని, మరపు రాని సినీమాలు తియ్యాలని ఆశయం. తెలుగు సినిమా కి ఇప్పటి వరకు రాని నేషనల్ అవార్డ్ని, భారతీయ సినిమాకి ఇప్పటి వరకు రాని ఆస్కార్ అవార్డ్ని సంపాదించి పెట్టాలని ఆశ. మొదటి సినిమాకి అవసరమైన కథ, స్క్రీన్ ప్లే, ట్రీట్మెంట్, షాట్ డివిజన్, ఫ్లోర్ ప్లాన్ తో సహా ఒక చిన్న డెమో వీడియోని కూడా తయారు చేసుకొని ప్రొడ్యూసర్లని కలుస్తూనే ఉన్నాడు. కానీ తన స్టొరీ విన్న ప్రొడ్యూసర్లు ఇప్పటి వరకు తనకి అప్ప్రిషీయెషన్ ఇస్తున్నారేగానీ ఆపర్ట్యునిటి మాత్రం ఇవ్వట్లేదు. తన భాధని కలిసిన ప్రతీ సారి రాధ కి చెప్పుకొనే వాడు వెంకట్. సినిమానే తనకి సర్వస్వమని, మొదటి సినీమా తీసే వరకు పెళ్లి కూడా చేసుకోనని అనేవాడు తనతో.
కానీ ఒక సగటు కొడుక్కి తండ్రిగా వెంకట్ తండ్రి, ఒక సగటు కూతురుకి తండ్రిగా రాధ తండ్రి తమ భాధ్యత తీర్చుకోవాలనుకొవడం వల్ల, ఆరు నెలలుగా జరిగిన గొడవలు, ఏడుపులు, పెడబొబ్బలు, ప్రేమ, గౌవరం, బ్లాక్ మెయిలింగ్, సెంటిమెంటు, మొహమాటం... అన్ని కలిసి ఇష్టం లేకపోయినా చివరకి పెళ్లీ, ఆ తరువాత ఈ ఫస్ట్ నైట్. తనకిప్పుడీ పెళ్లి ఇష్టం లేదని, తన మొదటి సినిమా వరకు ఆగాలని ఉందని, కానీ కాదంటే ఎక్కడ తనని కోల్పోవాల్సి వస్తుందేమోనని ఒప్పుకున్నాననీ, తనని క్షమించాలనీ తన ఆశయం కొరకు అన్ని విధాలా తోడ్పడతాననీ పెల్లయిన వెంటనే రాధ వెంకట్ కి చెప్పాలనుకుంది కానీ చెప్పలేక పోయింది.
సిగ్గు, బిడియం, ఆనందం తో నిండి ఉన్న తన కళ్లని చూస్తూ వెంకట్ తన అందం తన కళ్లలోనే ఉందని, తన అందాన్ని ఎలివేట్ చెయ్యాలంటే 'ద టెర్మినల్ ' లో కాథరిన్ జెట జొన్స్ ని, పెళ్లి పుస్తకం సినిమాలో దివ్య వాణిని చూపించినట్టు కనీసం ఒక్క ఎక్స్ట్రీమ్ క్లోజప్ ఐనా అవసరమని అంటూ అలా కళ్ల వైపే చూడ సాగాడు. ఆ చుపులో ఉంది ప్రేమో కాదో రాధకి అర్థమవలేదు. ఉదయం దాదాపు రెండున్నర అవుతుండగా మెలుకువ వచ్చిన రాధ ఆదమరచి నిద్ర పోతున్న వెంకట్ ని చూసి తన గుండెల పై తల వాల్చి మళ్లీ నిద్రలోకి జారుకుంది.
లగేజీ తో కూడిన టాక్సీ అమీర్ పేట్ లో తను కొత్తగా అద్దెకి తీసుకున్న అపార్ట్మెంట్ దగ్గరికి వచ్చి ఆగడంతో వెంకట్ కి మెలకువ వచ్చింది. లైఫ్ లో ఇంత ఇంపార్టెంట్ సీన్ ని ఇలా డైరెక్టు గా స్టార్ట్ చెయ్యకూదడని, లాంగ్ షాట్ తో మొదలు పెట్టి, తరువాత మీడియం, ఆ తరువాత క్లోజప్ షాట్స్ తో ప్రొసీడ్ అవ్వాలని అంటూ, వెనక్కి వెళ్లమని డ్రైవర్ కి చెప్తాడు. ఆ మాట విని డ్రైవర్ విస్తు పోగా రాధ ఆనందంతో పొంగి పోతుంది, తన భర్తకి సినిమా మీద ఉన్న ప్రేమని చూసి.
ఒక చేతి వేలు తెగగా, మరో చేతి వేలు కాలగా మొదటి సారి వంట చేసి రుచి చూసి ఎలా ఉందో చెప్పాలాంటూ వెంకట్ వద్దకి వచ్చిన రాధ చెదిరిన జుట్టు, పెద్ద పెద్ద కళ్లు, చేతిలో గరిటేతో వెంకట్కి అమ్మోరు సినిమాలో సౌందర్యలా కనిపించింది, లొ అంగిల్ క్లొజప్ లో. 'సేవ్ యువర్ క్లొజప్స్' అని ఆల్ఫ్రెడ్ హిచ్కాక్ చెప్పారని, ఈ సీన్కి క్లోజప్ అవసరం లేదు కనక కాస్త వెనక్కి వెల్లి ఓవర్ ద షోల్డర్ మీడియం షాట్ లో నిల్చోమని చెప్పి పనిలోకి జారుకుంటాడు వెంకట్. ఇంతకీ వంట ఎలా ఉందో చెప్పలేదని రాధకి కోపం వస్తుంది.
ఎరుపు, నలుపు, పసుపు.... జీన్స్, సల్వార్, చిడిదార్.. ఇలా అరగంటకి పైగా చూసి, మోడల్స్ ఎమీ నచ్చలేదని బయటికి వెల్తుండగా ఊరికే పనీ పాటా లేకుండా తల తినడానికి వస్తారిలాంటి వాల్లంటూ నసుగుతున్న సేల్స్మాన్ ని చూసి వెనక్కి వెళ్లిన వెంకట్ కుర్చీ దగ్గరగా లాగి దాని పై నిల్చొని సేల్స్మాన్ కళ్లలోకి కళ్లు పెట్టి చూస్తూ నోరు పారేసుకోవద్దనీ వార్నింగ్ ఇచ్చి వస్తాడు. తిరిగి వెళ్తున్న వెంకట్కేసి నవ్వుకుంటారు షాపులో వాల్లంతా. కుర్చీ ఎందుకు ఎక్కవల్సి వచ్చిందని రాధ ప్రశ్నిస్తే సదా మామూలుగా 'ఇన్ఫీరియర్ ఏంగిల్ - సుపీరియర్ ఏంగిల్ ' అంటూ అర్థం కాని భాషలో ఏదో చెబుతాడు వెంకట్.
డ్రాయింగ్ టేబుల్ మీద ఉన్న వాటర్ బాటిల్ వైపు, దాని వెనకాల పూల కుండీలో ఉన్న మొక్క వైపు ఒక కన్ను తరువాత మరో కన్ను మూస్తూ, తెరుస్తూ చూస్తున్న వెంకట్ ని ఏం చేస్తున్నావని అడిగితే ఫోకల్ పుల్ ప్రాక్టీసు చేస్తున్నానని చెబుతాడు. డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర నిన్నటిలానే కూర్చోమంటాడు, కంటిన్యుటీ అంటాడు. ఎక్కువగా నవ్వితే వద్దంటాడు, క్యారెక్టరైజెషన్ అంటాడు. షాక్ వ్యాల్యూ అంటాడు, రీటేక్ అంటాడు. జానర్ అంటాడు, డిసాల్వ్ అంటాడు. పెళ్లైన ఒక సరదా లేదు, సంతోషం లేదు. సినిమా అంటే ఇష్టం ఉండవచ్చు కానీ ఇది పిచ్చి. ఇష్టం లేకుండా పెళ్లి చేసుకొని ఉండవచ్చు, కానీ ఇది సాడిజం. ఇంక తనవల్ల కాదని, తన బ్యాగు సర్దుకొని పుట్టింటికి బయలుదేరుతుంది రాధ.
ఇంటి నుండి బయటికి వెళ్తుండగా, ఎదురుగా వస్తాడు వెంకట్. కోపంగా రాధ ఇంటికి వెళ్తున్నానని చెప్ప బోతుండగా ఆపమని వారించి ఈ సీన్ కి డైలాగ్ తనే చెప్పాలని, సీన్ నేచర్ కి సింబాలిక్గా జుట్టు ఎగిరేట్టుగా గాలి, పచ్చని వాతావరణం అవసరమని అంటూ టేబుల్ ఫ్యాన్ స్విచ్ వేసి, కొన్ని పూల మొక్కలని చుట్టూ అమర్చుతాడు. రాధకి ఇంకా చిరాకెస్తుంది. మాట్లాడకుండా బయటికి వెళ్ళే ప్రయత్నం చేస్తుంది. వెంటనే వెంకట్ తనకి ఎదురుగా వచ్చి బుజాల్ని పట్టుకొని తన కథ నచ్చి ఒక స్టార్ హీరో కథ లో ఎలాంటి మార్పులు లేకుండానే సినిమా చెయ్యడానికి ఒప్పుకున్నాడని, షూటింగ్ ఇంకో నెలలో ప్రారంభమవచ్చని చెప్పి అడ్వాన్సుగా ఇచ్చిన చెక్ ని రాధ చేతిలో పెడతాడు. రాధకి సంతొషమేసినా, తను చెప్పాలనుకున్న విషయాన్ని చెప్పి బయలుదేరలనుకుంటుంది. మళ్లీ తనని మాట్లాడవద్దని వారిస్తూ తనకా పెళ్లి ఇష్టం ఉన్నా, అది సినిమాకి ఎక్కడ ఆటంకం అవుతుందోనని మొదట ఒప్పుకోలేదని, సినిమాని మర్చిపోకూడదని ఇప్పటివరకూ అలా ప్రవర్తించానని, ఇక పై అలా చెయ్యననీ, తనని క్షమించాలని చెబుతాడు. ఈ సారి తన కళ్లలో ఉంది ఖఛ్ఛితంగా ప్రేమే. వెంకట్ తనని గట్టిగా కౌగిలించుకోగా అతని కంట పడకుండా రాధ బ్యాగుని పక్కకి తోస్తుంది, మరింత ప్రేమగా హత్తుకుంటూ. పాత తెలుగు సినిమాలోలా పూల గుత్తి అడ్డు రాగా కథ సుఖాంతమవుతుంది.
Thursday, June 24, 2010
Race with the races...
Narration of a fictitious person of age 80 yrs, at the verge of dying, his experiences with races :
My journey with the races started the day I was born, the moment the white dressed species hit on my butts. There were many such species around me in different colors, different shapes and sizes. They all looked strange. The sound, the feel, the movement, everything looked strange. They moved close to me. The moved away from me. They touch my cheeks, they touched my shoulders. I hated their race, the human race. As I was growing up, as I started going to school, my hate on human race slowly started disappearing. I picked a different race up, 'the teachers race'. I hated them. I hated their brutality, I hated the assignments they give, I hated the punishments they gave. I hated the rules they imposed, I hated the rulers they carried. Only thing that I liked about them is that during my course of association with them, they taught me many and many ways of exploring new races, for the joy of hatred. They taught me what my 'nation' is, encouraged to take this race up and I explored the joy in hating the counter parts like Pakistani race. They taught me what my 'continent' is and I explored the joy of hating its counter parts like European race. They taught me what my 'religion' is but told me not to take this race up for hatred. It was like giving the keys to a thief and telling him not to rob.
Parents, they were no less. They together with a whole bunch of family members and relatives not just taught me new races like 'caste' but also accompanied me in enjoying the hatred basing this race on. We looked at the lower caste people and laughed at them with pity. We looked at the higher caste people and laughed at their arrogance. We didn't stop there but together with all these lower and upper caste people, went on and explored a more generalized race 'religion' that we were taught in schools much deeper and enjoyed the hatred much further. We hated one religion for its dictatorship on another religion. We hated one religion for its extremism on the other religion. A bunch of guys sitting in a rule making place represented an entire religion to us, so as a bunch of guys hiding together planning destruction. A best friend of mine who always inspired me to grow big in life was a Muslim, but that didn't matter. Another best friend of mine who loved me the most was a Christian but that didn't matter too. I learned about religion more in news papers and books than from my real life.
As I was teenager, I hated the parents 'race' for being a nag in my ears all the time. Don't think I was narrow minded, I loved some races too, per say the 'female' race. They looked beautiful, they sounded wonderful, they were too good to be hated. But that was only until that was all at a distance. Their possessiveness, their stupidity, ... I figured out as I moved close to them and made no delay in hating their race, the 'female' race. I still love them on the front pages of magazines, though.
Language, a wonderful means. Syllables of every language other than the ones those I know to speak sounded to me like stones in a metal box. I wondered how can there be poets in those languages !! Not just that, as I started working with the native speakers of those languages, I understood that they are good at team politics and hated their race together with the mates in my race. But there was always a need to mingle with them to hate another different race, the managers race. We together forgetting our language barriers, hated the managers race for the commanding they held on us. As I further grew at my work place, we all mingled together to hate people basing on the color based races. The best thing about this is the ease with which we can figure them out. You don't need to know their background, you don't even need to talk to them. Just see their skin color and can figure out their race.
In all these eighty years of my journey with race I only transformed my self from belonging to one race to another, I only changed my genres of races but never left the happiness of being a racist. When I was a teenager, I hated parents race. When I was a father, I hated teenage race. When I was a Telanganate, I hated the Andhra race. When I was a Telugu, together with Andhrates I hated the Tamil race. The transformation was amazing, so as the happiness. But, was that all really happiness ? That's pleasure for sure but I don't know if hatred can bring happiness. I never had time to think about it, even now. Now, at the verge of dying, I'm busy with the imaginations of the pleasure that the new genres of races at the place where my soul is going to move on is going to give me. My journey is going to end, but not that with the races. The journey, to be rhythmic the race with the races is never ending...
I will share the future experiences later, well, if there is internet connectivity there !!
Bye for now.
My journey with the races started the day I was born, the moment the white dressed species hit on my butts. There were many such species around me in different colors, different shapes and sizes. They all looked strange. The sound, the feel, the movement, everything looked strange. They moved close to me. The moved away from me. They touch my cheeks, they touched my shoulders. I hated their race, the human race. As I was growing up, as I started going to school, my hate on human race slowly started disappearing. I picked a different race up, 'the teachers race'. I hated them. I hated their brutality, I hated the assignments they give, I hated the punishments they gave. I hated the rules they imposed, I hated the rulers they carried. Only thing that I liked about them is that during my course of association with them, they taught me many and many ways of exploring new races, for the joy of hatred. They taught me what my 'nation' is, encouraged to take this race up and I explored the joy in hating the counter parts like Pakistani race. They taught me what my 'continent' is and I explored the joy of hating its counter parts like European race. They taught me what my 'religion' is but told me not to take this race up for hatred. It was like giving the keys to a thief and telling him not to rob.
Parents, they were no less. They together with a whole bunch of family members and relatives not just taught me new races like 'caste' but also accompanied me in enjoying the hatred basing this race on. We looked at the lower caste people and laughed at them with pity. We looked at the higher caste people and laughed at their arrogance. We didn't stop there but together with all these lower and upper caste people, went on and explored a more generalized race 'religion' that we were taught in schools much deeper and enjoyed the hatred much further. We hated one religion for its dictatorship on another religion. We hated one religion for its extremism on the other religion. A bunch of guys sitting in a rule making place represented an entire religion to us, so as a bunch of guys hiding together planning destruction. A best friend of mine who always inspired me to grow big in life was a Muslim, but that didn't matter. Another best friend of mine who loved me the most was a Christian but that didn't matter too. I learned about religion more in news papers and books than from my real life.
As I was teenager, I hated the parents 'race' for being a nag in my ears all the time. Don't think I was narrow minded, I loved some races too, per say the 'female' race. They looked beautiful, they sounded wonderful, they were too good to be hated. But that was only until that was all at a distance. Their possessiveness, their stupidity, ... I figured out as I moved close to them and made no delay in hating their race, the 'female' race. I still love them on the front pages of magazines, though.
Language, a wonderful means. Syllables of every language other than the ones those I know to speak sounded to me like stones in a metal box. I wondered how can there be poets in those languages !! Not just that, as I started working with the native speakers of those languages, I understood that they are good at team politics and hated their race together with the mates in my race. But there was always a need to mingle with them to hate another different race, the managers race. We together forgetting our language barriers, hated the managers race for the commanding they held on us. As I further grew at my work place, we all mingled together to hate people basing on the color based races. The best thing about this is the ease with which we can figure them out. You don't need to know their background, you don't even need to talk to them. Just see their skin color and can figure out their race.
In all these eighty years of my journey with race I only transformed my self from belonging to one race to another, I only changed my genres of races but never left the happiness of being a racist. When I was a teenager, I hated parents race. When I was a father, I hated teenage race. When I was a Telanganate, I hated the Andhra race. When I was a Telugu, together with Andhrates I hated the Tamil race. The transformation was amazing, so as the happiness. But, was that all really happiness ? That's pleasure for sure but I don't know if hatred can bring happiness. I never had time to think about it, even now. Now, at the verge of dying, I'm busy with the imaginations of the pleasure that the new genres of races at the place where my soul is going to move on is going to give me. My journey is going to end, but not that with the races. The journey, to be rhythmic the race with the races is never ending...
I will share the future experiences later, well, if there is internet connectivity there !!
Bye for now.
Subscribe to:
Posts (Atom)